Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 4 augustus 2013

WiebelWoorden

Wat ooit een blog was waarop ik gedachten en ditjes en datjes bij elkaar sprokkelde, groeide uit tot deze WiebelWoorden-blog, waar de alledaagse dingen zeker nog aan bod kwamen, maar ik je ook een inkijk in mijn geschiedenis gunde en aandacht had voor literatuur en poëzie.
Ook WiebelWoorden groeide. Het is niet langer alleen een blog.
Ik schrijf naast mijn eigen verhaal ook dat van jou of je dierbaren neer. Dat kan en heel levensverhaal zijn of slechts een periode uit je leven behandelen.
Ik geef workshops poëzie en levensverhalen schrijven voor iedereen, maar in het bijzonder voor mensen met een beperking, ouderen, zieken en rouwenden, en ik sta open voor andere schrijfopdrachten. Want schrijven is en blijft mijn passie.

Deze stek werd dus te klein. Mijn blog verhuist naar mijn eigen website. Daar zullen dezelfde dingetjes te lezen zijn als hier. Ik hoop dat je mee verhuist. Neem dan zeker ook eens de tijd om de rest van de website te bekijken.



Tot ziens op mijn nieuwe stek!

Van harte,
Veerle

www.wiebelwoorden.be

zondag 28 juli 2013

Gedicht


Dag poes

Nog één zoen
en ik leg je
in de kuil
die ik met papa
spitte in de tuin

Nog één aai
en ik schep natte
aarde in je graf
versier het met de bloem
die mama me gaf

Dag allerliefste poes

maandag 22 juli 2013

Bijna op kamp

Nu Zoonlief bijna met de jeugdbeweging op kamp vertrekt komen als vanzelf de verhalen over de vorige kampen naar boven. We krijgen zowel dingen te horen die hij al honderden keren heeft verteld als nieuwigheden.
Dat hij in de tent 's morgens altijd als eerste wakker is en het dan zo gezellig vindt naar het gekwetter van de vogels te luisteren bijvoorbeeld.
Of dat ze tijdens een spel een paar minuten de tijd kregen om zoveel mogelijk kleren aan te doen. Hij had toen wel dertien broeken over elkaar aangetrokken. Stappen kon hij niet meer, zijn vrienden moesten hem dragen. Daarna hadden ze met al die kleren een klerenketting moeten maken. En zijn groep was, hoe kon het ook anders, gewonnen.
Ik begrijp plots hoe het komt dat een aantal broeken die eigenlijk al te klein hadden moeten zijn, hem nog steeds passen. Hij heeft ze tijdens dat spel immers flink uitgerekt.

Fijn kamp, Zoonlief!

zondag 23 juni 2013

Hasta la vista

Als we tijdens het weekend 's avonds niet de deur uitgaan, kijken we vaak naar een film op tv die we eerder hebben opgenomen. Omdat Zoonlief de voorbije weken een paar keer heeft mogen meekijken, is hij geïnteresseerd in welke film we vanavond zullen zien.
Dat is 'Hasta la vista'.
'Waarover gaat die film?' vraagt Zoonlief.
'Over drie jongens met een handicap die samen op vakantie gaan naar Spanje,' antwoord ik.
'Lijkt me saai,' reageert Zoonlief.
Ik knik alleen.

Even later diept Zoonlief plots een oud TV-blad op waarin een artikel over 'Hasta la vista' staat.
'Waarom staat hier een blote mevrouw bij?' vraagt hij.
'Omdat ook jongens met een handicap graag eens vrijen,' antwoord ik zo nonchalant mogelijk.
'Zo,' zegt hij, 'nu begrijp ik waarom hier 'hartverwarmende tragikomedie' is geschreven.'
Hij leest nog even verder.
'Zijn jullie hier eigenlijk niet een beetje te jong voor?' klinkt het dan.

maandag 17 juni 2013

Zonder woorden

Ik was mijn boodschappen uit de koffer van mijn wagen aan het laden, toen een tiener in grijsblauw uniform luid en ook wat vals zingend voorbij kwam gefietst. Door de boom aan het begin van onze oprijlaan zag hij me pas op het laatstse nippertje.
'Oei, betrapt!' glimlachte hij.
'Geeft niet,' glimlachte ik terug, 'Fijn dat je er zo'n geweldig examen op hebt zitten!'

maandag 10 juni 2013

Puddingbrood

L., de zoon van onze dorpsbakker is een klasgenoot van Zoonlief.
'Als L. jarig is, trakteert hij altijd met puddingbrood,' vertelt Zoonlief me, 'en dat is héérlijk!'
Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Puddingbrood, wat is dat voor iets?'
'Een soort brood met vanillepudding in en hier en daar een rozijntje.' Zoonliefs ogen fonkelen.
Ik heb nog er nooit van gehoord, maar stel me er een koffiekoek ter grootte van een brood bij voor helemaal gevuld met een smeuïge pudding en enkele rozijnen. Hoe je die in sneetjes moet snijden zonder dat het een brij wordt is me een raadsel, maar verder klinkt het wel lekker.

Dan krijg ik keelpijn. Verschrikkelijke keelpijn. Mijn amandelen en al wat er verder nog in mijn keel zit zijn zo opgezwollen dat ik nauwelijks nog kan slikken. Naar mijn gevoel is pudding het enige dat ik nog naar binnen krijg. Die glijdt immers vanzelf door mijn keelholte.
De hele dag door denk ik aan pudding. En aan puddingbrood.
En 's nachts ook, want in mijn droom informeer ik naar zo'n brood bij de bakkerin. Ze beschrijft een nog reusachtigere koffiekoek. 'Het is écht héérlijk,' verzekert ze me, 'Je moet er dan ook genoeg van nemen, want één zo'n brood eet je met gemak met twee personen op.'

Als ik de volgende morgen aan de ontbijttafel met het weinige stemgeluid dat ik nog krijg geproduceerd over mijn droom vertel, gaat me plots een licht op. Dat puddingbrood van Zoonlief is helemaal geen puddingbrood, maar broodpudding. Een bruine massa gemaakt van vies oud brood met suiker, eieren, een beetje vanillepoeder en rozijnen. Een cakeachtig gedoe dat er al eens gegeten uitziet. Bah!



Mijn keelpijn blijft. Slikken gaat nog lang niet. Maar puddingbrood hoef ik niet meer. Ik kom de dagen wel door met yoghurt.


maandag 3 juni 2013

Gedicht

Tijd

Toen jij er was
zoefde de tijd net
als hij vroeger deed,
zelfs nog een tikje
sneller.

Nu je er niet meer bent
loert hij van om de hoek,
lacht me vierkant uit,
vertikt het zelfs
te kruipen.

      ©Veerle Schaltin

 

 

maandag 27 mei 2013

Nieuw op mijn boekenplank

-Mijn oma is van peperkoek/ Evelien De Vlieger en Sabien Clement: als de achtjarige ik-figuur uit dit boek op school zijn stamboom moet uitschrijven, heeft hij een probleem, want door massa's scheidingen en nieuwe relaties in zijn familie heeft hij maar liefst elf oma's en opa's. Via verhalen, gedichten en recepten maken we kennis met deze grootouders: de lenigste, de gekste, de snelste, de opa die sterft en degene die de hele dag op facebook zit,... De Vlieger breekt met alle cliché's en stelt energieke, hedendaagse oma's en opa's voor. De gedichten vallen tegen, want ze zijn louter rijmelarij, maar verder weet De Vlieger met weinig woorden en veel humor een sfeervol decor te schetsen. Ook in de prachtige illustraties van Clement komen die humor en sfeer terug.
Voor kinderen vanaf 4 jaar (voorlezen) of 8 jaar (zelf lezen).
**1/2

-Een hoofd vol rommel/ Koen D'haene en Leen Van Durme: als Silke thuiskomt van school ligt haar mama vaak op de sofa te slapen. Ze heeft immers een depressie en een drankprobleem. Haast nooit maakt ze eten voor Silke klaar. En ook haar kleren zijn meer niet gewassen dan wel. Bijna dagelijks is er ruzie thuis. Ook al belooft Silkes mama regelmatig dat ze zal stoppen met drinken, telkens weer loopt het mis. Silke voelt zich erg verantwoordelijk voor haar mama en ze schaamt zich ook. Ze durft dan ook met niemand over de problemen thuis te praten. Gelukkig beseft haar mama zelf dat het zo niet langer verder kan en zoekt ze hulp. Als haar mama over haar alcoholverslaving aan een vriendin durft te vertellen, neemt ook Silke haar meester en een vriendinnetje in vertrouwen. Dit is ook de boodschap die D'haene met dit heftige verhaal meegeeft: blijf nooit met zulke problemen zitten, maar praat erover met anderen. Zo zullen ze je beter begrijpen en gemakkelijker kunnen helpen.
De eenvoudige zwart-wit illustraties met grijs ingekleurde vakken van Van Durme geven de sfeer van het verhaal bijzonder goed weer.
Dit verhaal is vlot geschreven, uitstekend inleefbaar, erg realistisch en nergens te zwaar op de hand. Het kan de poorten tot een gesprek openen. Achteraan vind je doorverwijzingen naar instanties die hulp kunnen bieden bij verslavingen en andere psychische problemen in het gezin.
Voor kinderen vanaf 8 jaar.
***
 
-Hond gezocht/ Berti Persoons: omdat opa Jan eenzaam is, neemt hij op aanraden van zijn buurmeisje, Esther een hond. Hij kiest de liefste hond uit het asiel en noemt hem Cesar. Opa Jan en Cesar zijn gek op elkaar, maar toch loopt Cesar, als op een dag het hek is blijven openstaan, weg en verdwaalt. Hij komt bij de jongens Simon en Murat terecht. Zij willen hem graag houden. Simon wil dat zelfs nog als hij in de winkel een 'gezocht'-affiche ziet, maar Murat is het daar niet mee eens.
Naast deze hoofdverhaallijn heeft Persoons het nog over Gerrit die zijn hond, Blacky van zijn ouders weer naar het asiel moet brengen en later in de verdwaalde Cesar zijn Blacky herkent, en over de slechte relatie tussen Simon en zijn zus, maar werkt dit niet verder uit. Hij vertelt het verhaal rechttoe rechtaan en bouwt weinig of geen spanning op.
Voor kinderen vanaf 8 jaar.
*
 
-Herinneringen van een denkbeeldig vriendje/ Matthew Dicks: Budo is het denkbeeldige vriendje van Max, een achtjarige jongen met autisme. Hij is zo'n vriendje waarvan iedereen denkt dat hij niet bestaat, maar omdat Max hem heeft bedacht, bestaat hij wel. Als Max op een dag verdwijnt, is Budo de enige die weet waar hij is en de enige ook die hem kan redden. Zo ontstaat een ontroerend en verrassend verhaal over vriendschap, opoffering en de kracht van verbeelding. Dat Matthews voor Budo als hoofdpersonage heeft gekozen is niet alleen origineel, doordat hij Max zo goed kent, slaagt hij er ook in de lezer Max, die geen buitenkant heeft, maar helemaal binnenkant is, volledig te laten aanvoelen. Hierdoor brengt hij de lezer zo dicht bij autisme als mogelijk. Enig minpuntje is dat het boek nogal traag op gang komt, doordat Budo veel herhaalt en dingen uitlegt die je als lezer zelf wel kan bedenken.
Voor volwassenen.
***1/2
 
 
 

 

 

zondag 19 mei 2013

Koffiebollen


Omdat mijn trein een tiental minuten vertraging had, loop ik met haastige passen door de straten van Berchem. Maar als ik enkele meters in de Lange Leemstraat ben, vertragen mijn stappen toch. Een zoet aroma vult mijn neusgaten. Een geur uit mijn kinderjaren. Lichtjes gebrande mokka en caramel.
Nog voor ik de oude roestbuine poort met de geschilderde Arabier erop passeer, duik ik in de roosgeverfde kast bij moéke waar ze steevast een zakje koffiebollen bewaarde. Ik proef hun smeuïge smaak en herinner me hoe deze snoepen aan mijn tanden plakten. Wat zou ik graag weer even kind zijn en tenvolle van deze bonbons genieten.
Met spijt wandel ik de koffiebollenfabriek voorbij, en stap het gebouw ernaast binnen. Hier zal ik zo meteen mijn WiebelWoordenproject aan een jury voorstellen.
Bij de koffie en thee staat een schaaltje met koffiebollen. Stiekem stop ik er een in mijn mond en zuig hem langzaam op. Een kinderlijk enthousiasme overvalt me. Met de voorstelling kan niets meer misgaan.

Wil je ook meer weten over mijn WiebelWoordenproject? Klik dan op deze link en like mijn WiebelWoorden-facebookpagina of neem contact met me op via e-mail (zie zijbalk).


 


dinsdag 7 mei 2013

In de tuin werken

Enkele huizen verderop is een vrouw van achteraan in de tachtig gestorven. Ik kende haar niet zo goed, want ze was al jaren ziek en kwam haast nooit meer buiten.
Haar man ken ik wel. Hij is klein, krom, stokoud. Maar hij rijdt wel nog dagelijks met zijn fiets naar de winkel. En hij werkt ook regelmatig in zijn voortuin. Dat doet hij trager dan traag. Met elke voorbijganger probeert hij een praatje te maken. Zo kan hij even op adem komen.
Nu zijn vrouw er niet meer is, zie ik hem nog vaker in zijn tuin. Hij hakt onkruid dat nog bijna onzichtbaar is en maait gras dat eigenlijk niet is gegroeid. Hij is nog kleiner, krommer, stokouder.

zondag 14 april 2013

Gedicht

je roert
in je thee
met melk
en smoddert

kloddert
kruimels
door de dag
en wacht

uren voor je
scherm
luid getokkel
in pyjama

weet  dat
leven nu is
met je hele
zelf erbij

        © Veerle Schaltin

zondag 7 april 2013

Ik drink nooit thee

'Ik drink nooit t(hee), gij drinkt altijd t(hee), hij drinkt alleen t(hee) als hij tegenwoordig is.'
Destijds werden de vervoegingen van de werkwoorden er met dit ezelsbruggetje ingedramd. Zelf had ik er niet zoveel aan. Werkwoorden vervoegen had (en heeft) voor mij meer met aanvoelen te maken.
Maar dat neemt niet weg dat ik het ezelsbruggetje van de theedrinkers tot in het oneindige mee heb opgedreund. Onze juf verplichtte ons zo vaak dit stomme zinnetje te scanderen dat ik de inhoud letterlijk ben gaan nemen.
Ik drink dus nooit thee.
Zo had ik het op school geleerd. En zo paste ik het toe. Tot de liefde me in een theedrinkersfamilie bracht. Ze waren zo verknocht aan deze drank dat ze niet eens koffie in huis hadden. Ze waren ook verknocht aan taart. Overheerlijke zelfgebakken taart. En omdat daar iets warms bij paste, proefde ik van hun thee. Maar thee was en bleef warm water. Zelfs met citroen en suiker erin (een vreemde gewoonte trouwens, iets eerst zuur maken en er dan zoet bij kappen om het drinkbaar te houden) kon het vocht me niet bekoren.
Ik heb dan maar zelf leren taart bakken. En ik bleef drinken wat ik altijd al dronk: koffie. Van bij het ontbijt, om goed wakker te worden, tot vlak voor het slapengaan, om met een warm gevoel mijn bed in te duiken.
Maar ik werd ouder. Plots lag ik urenlang te woelen voor ik in slaap sukkelde en schrok ik meermaals per nacht wakker, badend in het zweet. Die koffie deed me duidelijk geen goed meer.
Noodgedwongen keek ik uit naar iets anders om 's avonds te drinken. Warme chocolademelk. Maar dat is zo calorierijk en plakt bovendien zo in de mond. Warme wijn. Maar dat is zo omslachtig om te bereiden en past alleen in het winterseizoen. Dan toch maar thee?
Die Marokkaanse rook wel heerlijk. Naar kaneel en zouthout, en zelfs een tikje citruszeste.
De eerste dagen proefde ik warm water met een vleugje kaneel. Maar langzaam aan kreeg het spul meer smaak. Ik dronk het ook al eens overdag. Probeerde zelfs andere soorten uit. Jasmijn in de ochtend. Munt als ik heerlijk wil doorwerken. En brandnetel als ik me wat pips voel.
Ik dronk dus nooit thee, maar ondertussen lekker wel.




dinsdag 26 maart 2013

Nieuw op mijn boekenplank


-Rood of waarom pesten niet grappig is/ Jan De Kinder: 'Het is iets van niets. Het is zo klein. Er is niemand die het ziet. Alleen ik.' Een meisje merkt dat Tuur bloost. Ze lacht. Even later lacht de hele klas en wordt Tuur ontzettend gepest. Dat is niet meer grappig. Gelukkig is het meisje dapper en durft ze tegen de juf te vertellen wat er aan de hand is. De Kinder toont hoe klein en onbedoeld pesten vaak begint, maar al snel uitgroeit tot iets reusachtigs. Hij toont ook hoe sterke kinderen dit pesten een halt kunnen toeroepen.
Grijs, zwart, aardetinten, een vleugje groen en natuurlijk rood kleuren niet alleen dit boek, ze insinueren ook alle emoties die bij dit verhaal te pas komen. De Kinder heeft daarnaast weinig lijnen nodig om zijn verhaal te vertellen en de gevoelens van de personages duidelijk te maken. Hij gebruikt af en toe collage- of druktechnieken. Woorden heeft De Kinder evenmin veel nodig, maar degene die hij gebruikt zijn wel steeds raak gekozen. Zo staat er telkens veel meer dan er staat.
Een schitterend boek om met kinderen over pesten, en het stoppen van pestgedrag te praten.
Voor kinderen vanaf 4 jaar.
****

-Warres vleugels/ Inge Bergh en Alain Verster: Ietwat mysterieus, sprookjesachtig,  is dit verhaal over Warre, een jongen die bij zijn vader woont, maar niet aan diens hoge verwachtingen kan voldoen. 'Hier komt niets van je terecht,’  heeft die vader gezegd voor hij hem op pad stuurt, 'Zoek iemand die je af en toe een schop onder je kont geeft. Je moet vooruit!' Warre gaat op zoek naar iemand die hem letterlijk zo'n schop geven wil. En ook al vindt hij die niet, hij leert veel onderweg en ontdekt zijn eigen kracht. Bergh is zuinig met woorden, wat er geen gemakkelijk verhaal van maakt, maar een dat erom vraagt meerdere keren gelezen te worden, zodat het kan groeien, net als poëzie.
De illustraties van Verster sluiten daar perfect bij aan, want zij zijn puur poëzie. Grijze, beige, gele en bruine tinten overheersen de meestal paginagrote prenten, waarin volop herfstbladeren opdwarrelen en vogels rondfladderen. Ook zij moeten meer dan een keer worden bekeken om er ten volle van te kunnen genieten. Wie deze moeite doet ontdekt een bijzonder verhaal over verwachtingen en onmacht, opgroeien en loslaten, en vooral ook liefde.
Voor kinderen vanaf 8 jaar.
****

-Twee tieten in een envelop/ Wim Daniëls: ‘Mag je nog lachen als je moeder doodziek is?’ is de ondertitel van dit boek en meteen een van de vragen die Wietske voortdurend bezig houden, want haar moeder heeft kanker en zal niet lang meer leven. Ze stapt alvast uit de moppenclub op school.
Daniëls vertelt het verhaal van Wietske en haar moeder rechttoe, rechtaan. Scherp. Hij toont de hele ziekte door de ogen van Wietske: hoe haar moeder haar haren verliest, hoe ze hoe langer hoe meer in bed blijft, hoe papa telkens weer ‘gemaakt’ vrolijk doet en hoe Wietskes broer zo boos is dat hij zelfs vergeet lief te zijn voor de moeder zelf, tot Wietske hem enkele dagen voor haar dood bij haar moeder in bed aantreft.
Een levensecht verhaal, nergens overdreven sentimenteel, dat je toch naar de keel grijpt.
Voor kinderen vanaf 10 jaar.
***

-Mijn meneer/ Ted Van Lieshout: Eigen belevenissen zijn de basis van deze roman over de relatie tussen de elfjarige Ted en ‘zijn meneer’. Ted ontdekt een briefje in een kapelletje, waar hij wel eens stopt op weg naar school. Het blijkt er gelegd te zijn door een man die pas in het dorp is komen wonen. Het is het begin van de vriendschap met die man, een vriendschap waarbij de meneer het Ted erg naar de zin wil maken, maar tegelijk telkens meer de grenzen van het toelaatbare overschrijdt. Enerzijds voelt Ted dit aan, anderzijds geniet hij er ook van. Hij durft er in elk geval tegen niemand over te vertellen, behalve tegen Maria uit het kapelletje, die hij brieven schrijft.
In deze roman zijn de brieven gebundeld. Zo slaagt Van Lieshout erin het verhaal volledig vanuit het kind te schrijven, zonder ergens te duiden of te veroordelen. Dat is sterk. Als lezer krijg je hierdoor een genuanceerd beeld. Het ene moment ben je boos op de meneer, dan weer kan je begrip opbrengen voor de relatie. Een roman die met veel moed is geschreven.
Voor volwassenen.
****

 

 

maandag 18 maart 2013

Genen

Vanmorgen flapte Zoonlief dit gedicht er zomaar uit.
Zou dichten in zijn genen zitten?

Kijk een rode bal
hij stuitert niet
hij vliegt niet
hij hangt gewoon

De zon komt op

©Zoonlief

                    

zondag 10 maart 2013

De wijde wereld

Toen de tuin vanmorgen weer even wit zag, zweefden mijn gedachten naar dit moment:

Behoedzaam zette hij een poot op het sneeuwtapijt om hem vliegensvlug terug te trekken en rechtsomkeert te maken. Tot hij het, nadat ik de achterdeur nog verscheidene keren voor hem had geopend, eindelijk aandurfde de witte wereld in te stappen. Traag deed hij dat, poot per poot, voorzichtig, alsof een reusachtig monster vanonder de witte deken tevoorschijn zou kunnen springen om hem zomaar te verslinden.
Het enige echter dat in zijn buurt rondsprong, van tak naar tak in de hibiscus, was een roodborstje.
Pas toen hij dat in de gaten kreeg, vergat hij het gevaar en huppelde enthousiast naar het beestje toe en even later ook de wijde wereld in.

Toen het een dikke maand geleden even lente leek, ging hij opnieuw op pad. Trok hij opnieuw de wijde wereld in. Zonder angst nu.
We hebben hem niet meer teruggezien.

zondag 3 maart 2013

Verspreking

D. kwam meer dan een uur te laat aan op school.
'Mijn oma is gestorven,' excuseerde hij zich, 'Ik moest haar helpen animeren.'

zondag 24 februari 2013

Gedicht

zodra je de straat
uitdraait
draai je ook
mijn leven uit

word je iemand
die ik niet ken
niet weet
niet voel

bewaar ik
een willekeurig beeld
kneed het
tot het mijne

©Veerle Schaltin


zondag 17 februari 2013

De jongen van tien

Hij springt, huppelt, draait en danst door de straten. Als een kleuter. Hij tatert volop. Over Prosap. En Facebook. En een Twitter-account. Als een puber.
Tussenin woont hij. De jongen van tien. Die triest is en zijn kat mist. De derde op een dik jaar tijd.
Hij moet een nieuwe bril kiezen. Zijn vorige is stukgegaan tijdens het schermen. Natuurlijk staat geen enkele hem zo goed als zijn oude exemplaar. De rode past niet bij zijn humeur en de zwarte is te saai. Die met de grote glazen legt te veel nadruk op zijn blik. Dat hoeft niet. Zeker nu niet.
Hij springt, huppelt, draait en danst niet meer. Ook het getater valt stil.
Waar woont hij nu?

zondag 10 februari 2013

Lieve dochter

'Dag mijn lieve dochter,' zegt ze als ik haar woonkamer binnenstap.
Ik weet niet of ze dat zo bedoelt of dat ze door haar dementie het juiste woord niet weet te vinden. Ik vermoed dat ze 'schoon' wil zeggen. Maar toch doet die 'lieve' deugd.
Ze is goedgemutst vandaag.
'Heb je mijn kaft nodig?' vraagt ze, terwijl ze door haar krakkemikkige benen buigt en het onderste deurtje van de kast al opent.
Het verwondert me dat ze nog weet dat we vandaag samen over haar leven zouden praten, dat ik de dingen dan voor later opschrijf in de kaft die ze met Kerstmis cadeau kreeg.
Ze gooit deze kaft op de salontafel en troont me mee naar de gang om me daar de lelijke strepen op de entreporte te laten zien.
 'Poetsvrouwen kuisen toch niet zoals je het zelf zou doen,' klaagt ze, 'Maar ja, ik kan het niet meer.'
Dan zetten we ons naast elkaar in een Louis Quinze-zeteltje. Ik vertel nog eens wat de bedoeling is en zeg dat het voor haar zonen ook leuk is te kunnen lezen hoe zij haar leven heeft beleefd. Dat zo'n levensverhaal ook interessant kan zijn voor als ze ooit in een verzorgingstehuis terechtkomt, laat ik achterwege.
'Heb je nog foto's van vroeger?' vraag ik.
'Ik heb er veel gehad,' antwoordt ze me, 'Maar waar liggen die? Misschien boven of bij 'de tant'. Of anders heb ik ze verbrand.'
'Verbrand?' reageer ik verbaasd, 'Waarom zou je dat gedaan hebben?'
'Ja, omdat het er toch allemaal van zo lang geleden zijn.'
We beginnen zonder foto's. Ik stel vragen en zij vertelt, vertelt, vertelt. Fijne herinneringen aan haar ouders heeft ze op dit moment niet. Ik neem me voor er op ander moment opnieuw naar te vragen. Over al wie dood is gegaan en hoe dat is gebeurd vertelt ze tot in de kleinste details. Als ze praat over de mensen van wie ze heeft gehouden, gloeien haar wangen. Tegelijk komt er een zachtheid over haar gezicht die ik nog niet ken. Over de mensen op wie ze niet zo happy was, krijg ik maar weinig te horen.
Zij babbelt, ik noteer. Zij herbeleeft stukjes leven en ik smul van haar verhalen. Zij geniet, ik geniet.
Ze zou blijven vertellen, maar ik moet Zoonlief oppikken op school. Een dik uur is ook lang genoeg, want ik moet geconcentreerd blijven. Ik wil haar verhaal immers juist weergeven.
Even zie ik spijt in haar ogen als ik zeg dat we er voor vandaag mee stoppen. Maar algauw is haar lach er terug.
'We doen volgende week toch verder, he?'
'Zeker,' knik ik.
'Dag, Veerle,' zegt ze als ik haar woonkamer uitstap.
Ik denk dat ze nu wel 'lieve' bedoelt.




donderdag 7 februari 2013

Gedichtenweek 2013 (extra)

Officieel eindigde de gedichtenweek gisteren. Maar tellen is niet mijn beste kant. Ik knoopte ik er nog een dag aan. Zo trakteer ik je ook vandaag op een gedicht dat werd gemaakt tijdens een poëzieatelier dat ik begeleidde.
Geniet van dit extraatje!

Geïnteresseerd in zo'n atelier? Hou deze blog dan in de gaten, want binnenkort lees je hier meer over schrijfworkshops die ik zal organiseren, zowel voor mensen met een beperking als anderen.


Slaap als een schaap
Slaap als een schip
schapeke
schipeke
kindje wipeke
slaap zacht en stil
Sstt!!!

             Brenda
 

woensdag 6 februari 2013

Gedichtenweek 2013 (7)

De eerste Poëzieweek loopt nog tot 7 februari. In heel Vlaanderen en Nederland zijn er tal van activiteiten. Zo ook op deze blog.
Gedurende deze week post ik dagelijks een gedicht dat door iemand met een verstandelijke beperking werd gemaakt tijdens een poëzieatelier dat ik begeleidde.

Geïnteresseerd in zo'n atelier? Hou deze blog dan in de gaten, want binnenkort lees je hier meer over schrijfworkshops die ik zal organiseren, zowel voor mensen met een beperking als anderen.


Hij is weggegaan,
als een weerlicht,
als een flits.

De deur staat open.
Dan weet ik dat
hij weer binnen kan.

                Tania
 

dinsdag 5 februari 2013

Gedichtenweek 2013 (6)

De eerste Poëzieweek loopt nog tot 7 februari. In heel Vlaanderen en Nederland zijn er tal van activiteiten. Zo ook op deze blog.
Gedurende deze week post ik dagelijks een gedicht dat door iemand met een verstandelijke beperking werd gemaakt tijdens een poëzieatelier dat ik begeleidde.

Geïnteresseerd in zo'n atelier? Hou deze blog dan in de gaten, want binnenkort lees je hier meer over schrijfworkshops die ik zal organiseren, zowel voor mensen met een beperking als anderen.


Mijn ogen

Bruine ogen
andere ogen dan
iemand anders
Grote ogen
om goed te zien
Een bril
om beter te zien

           Roel

www.gedichtendag.be

maandag 4 februari 2013

Gedichtenweek 2013 (5)

De eerste Poëzieweek loopt nog tot 7 februari. In heel Vlaanderen en Nederland zijn er tal van activiteiten. Zo ook op deze blog.
Gedurende deze week post ik dagelijks een gedicht dat door iemand met een verstandelijke beperking werd gemaakt tijdens een poëzieatelier dat ik begeleidde.

Geïnteresseerd in zo'n atelier? Hou deze blog dan in de gaten, want binnenkort lees je hier meer over schrijfworkshops die ik zal organiseren, zowel voor mensen met een beperking als anderen.


Soms voel ik me niet zo lekker
voor het slapengaan.
Ik mis je veel te veel.
Ik droom dat je terugkomt.

Soms voel ik me niet zo lekker
bij het wakker worden.
Ik mis je veel te veel.
Ik wil je terug.

                  Martine

www.gedichtendag.be

zondag 3 februari 2013

Gedichtenweek 2013(4)

De eerste Poëzieweek loopt nog tot 7 februari. In heel Vlaanderen en Nederland zijn er tal van activiteiten. Zo ook op deze blog.
Gedurende deze week post ik dagelijks een gedicht dat door iemand met een verstandelijke beperking werd gemaakt tijdens een poëzieatelier dat ik begeleidde.

Geïnteresseerd in zo'n atelier? Hou deze blog dan in de gaten, want binnenkort lees je hier meer over schrijfworkshops die ik zal organiseren, zowel voor mensen met een beperking als anderen.


Dan droom ik
als ik slaap
Dan droom ik
ik voel dat ik droom
van walvissen
en dolfijnen
ze leven verder
Het voelt niet echt
maar…
een beetje raar

           Peter

www.gedichtendag.be

zaterdag 2 februari 2013

Gedichtenweek 2013 (3)

De eerste Poëzieweek loopt nog tot 7 februari. In heel Vlaanderen en Nederland zijn er tal van activiteiten. Zo ook op deze blog.
Gedurende deze week post ik dagelijks een gedicht dat door iemand met een verstandelijke beperking werd gemaakt tijdens een poëzieatelier dat ik begeleidde.

Geïnteresseerd in zo'n atelier? Hou deze blog dan in de gaten, want binnenkort lees je hier meer over schrijfworkshops die ik zal organiseren, zowel voor mensen met een beperking als anderen.


De sterren en de maan
zie ik aan de hemel staan

De maan is niet rond
er is een stukje uit

Het is nacht
Het is koud

Ik zie het door de ruit

                Gerrit

www.gedichtendag.be

vrijdag 1 februari 2013

Gedichtenweek 2013 (2)

De eerste Poëzieweek loopt nog tot 7 februari. In heel Vlaanderen en Nederland zijn er tal van activiteiten. Zo ook op deze blog.
Gedurende deze week post ik dagelijks een gedicht dat door iemand met een verstandelijke beperking werd gemaakt tijdens een poëzieatelier dat ik begeleidde.

Geïnteresseerd in zo'n atelier? Hou deze blog dan in de gaten, want binnenkort lees je hier meer over schrijfworkshops die ik zal organiseren, zowel voor mensen met een beperking als anderen.


ik groet ook
mijn visjes
elke morgen
ze zijn blij
ik praat tegen
de vissen
ze groeten mij

          Filip

www.gedichtendag.be

donderdag 31 januari 2013

Gedichtendag/ -week 2013

Vandaag vindt de 14de Gedichtendag plaats. Hij is meteen de start van de eerste Poëzieweek die loopt tot 7 februari. In heel Vlaanderen en Nederland zijn er tal van activiteiten. Zo ook op deze blog.
Gedurende deze week post ik dagelijks een gedicht dat door iemand met een verstandelijke beperking werd gemaakt tijdens een poëzieatelier dat ik begeleidde.

Geïnteresseerd in zo'n atelier? Hou deze blog dan in de gaten, want binnenkort lees je hier meer over schrijfworkshops die ik zal organiseren, zowel voor mensen met een beperking als anderen.


Ik schud uit mijn mouw gedichten
ik spreek de woorden uit
Ik schud uit mijn mouw gedachten
ze vormen een gedicht
Gedichten en gedachten
klanken als een lied
een melodie
't Klinkt... ik weet het niet

                             Monique

www.gedichtendag.be




maandag 28 januari 2013

Nieuw op mijn boekenplank

-Groter dan een droom/ Jef Aerts en Marit Törnqvist: een jongetje krijgt voor het eerst zijn overleden zusje op bezoek. Samen maken ze een fietstocht. Het zusje rijdt met haar voeten op het stuur en haar handen in de lucht, want haar kan toch niks meer gebeuren. Aerts vertelt dit alsof dat de doodgewoonste zaak is. Op deze manier creëert hij een ontroerend verhaal dat tegelijk luchtig is. Hij gebruikt een poëtische taal die toch dicht bij het kind staat. De ietwat dromerige illustraties in zachte tinten van Törnqvist tillen de tekst naar een nog hoger niveau.
Een erg bruikbaar prentenboek om met kinderen over verlies te praten.
Voor kinderen vanaf 6 jaar.
****

-De zeepridder/ Kristin in-‘t-Ven en Matthias De Leeuw: Ridder Roger is geen gewone ridder. Hij ziet er graag netjes uit. Hij houdt dan ook van een bad met lekker veel schuim, maar tegelijk van vechten. Op een moment dat hij zelf aan dat bad toe is, roept de koning hem echter op om een draak te verslaan. Een origineel verhaal met soms een vleugje humor, grappige woordspelingen en een verrassend slot. Alleen de vele rijm is storend. De Leeuw zorgde voor fijne ingekleurde lijntekeningen, die ondanks de weinige details subtiel, sfeervol en expressief zijn.
Voor beginnende lezers vanaf 6 jaar. (AVI M4)
***

-Het ding en ik/ Shaun Tan:  een reusachtige bruinrode ketel met tentakels als van een inktvis staat op een drukbevolkt strand, maar niemand merkt het ding op, behalve een jongen die er kroonkurken zoekt voor zijn verzameling. Hij aarzelt, maar neemt het ding dan mee naar huis, wil het later naar het Ministerie van Restjes en Overschotten brengen, en levert het uiteindelijk af op een plek waar nog meer dingen staan. Tot hier het surrealistische verhaal dat vast de fantasie van jonge kinderen prikkelt. Wie al wat ouder is en de tijd neemt om de drukke pagina’s grondiger te bestuderen ontdekt in de bruinrode tekeningen op achtergronden van krantenpapier of uittreksels uit wetenschapsboeken ook een portie maatschappijkritiek. Voor de middenpagina plaatste Tan het ding in schilderijen van Edward Hopper  en John Brack die hij naschilderde.
Voor kinderen vanaf 6 jaar en volwassenen.
****

-Koningskind/ Karen Curé: 1975. Er is een nieuwe leerling in het zesde leerjaar, Florentine. Ze komt uit Burundi en zou de dochter van een prins zijn. Van in het begin klikt het niet tussen haar en Leentje, het hoofdpersonage van dit boek. Ook met de nieuwe juf, die met twee met maten en twee gewichten weegt, heeft Leentje het moeilijk. Ze komt in opstand. Dan is Leentjes hond spoorloos, valt het kersttoneel in duigen door een overstroming en blijkt een naburig dorp nog erger onder water te staan. Er gebeurt ontzettend veel in dit verhaal wat ten koste is van de spanningsboog. Soms klinkt het ongeloofwaardig. Dit boek moet het dan ook meer van de schrijfstijl hebben. Curé weet de sfeer van de jaren zeventig ontzettend mooi neer te zetten in korte zinnen, met prachtige beelden en vergelijkingen, veel suggestie en op tijd en stond wat humor.
Voor kinderen vanaf 11 jaar en ‘meisjes’ die zelf kind waren in de jaren zeventig.
***

 

 

maandag 21 januari 2013

Bright Eyes

Omdat je negenentwintig jaar geleden op de tonen van Garfunkels 'Bright Eyes' samen met je man de dans opende, zou dit lied je urne naar het altaar begeleiden, maar na een lange stilte weerklinkt alleen gekraak uit de luidsprekers. Achter me schuifelen voeten. De dame met haar vilten hoedje voor me zucht. Het koor zet dan maar een 'Kyrie Eleison' in. Dat kraakt nog harder. De kale mijnheer naast me kijkt me nee-schuddend aan. Ik voel hoe de boosheid die in hem pruttelt, om jouw veel te vroege, plotse dood, nu bijna overkookt. Even later galmt Garfunkels stem toch door de kerk.Voor je familie ben ik blij dat het nog is gelukt, want zij hebben de muziek voor deze afscheidsviering met zoveel zorg uitgekozen. Maar weet je, D., wel of geen 'Bright Eyes', eigenlijk doet het er niet toe. Jouw ogen schitteren toch...

zondag 13 januari 2013

Gedicht

ik wil je nog niet loslaten
ook niet nu je de dagen
aan elkaar slaapt

en ik me in stilte vergaap
aan het zijdepapier
dat nog van je rest

ook niet nu dat zachtjes
inscheurt, de hoeken brokkelen
ik streel je

bewaar je zorgvuldig
in het kastje
naast mijn bed

zondag 6 januari 2013

Gehoord

Tijdens het feestshoppen:
Oud vrouwtje: ...En hebben jullie nog gehakt? Ik wil graag een kilo.
Verkoper: Ik zal eens achter gaan kijken.
...
Verkoper: De beenhouwer is het nog aan het doordraaien, mevrouw. Kan je even wachten?
Oud vrouwtje: Wat? Is de beenhouwer aan het doordraaien? Dan moet ik het niet hebben, hoor!


Aan  de feesttafel:
Tante W.: Tegenwoordig zenden de televisiestations alles zo hard uit. En de klank van VTM is nog harder dan die van VRT. Nu ja, bij mij toch, maar dat is wel normaal, ik woon dan ook veel dichter bij de studio's van VTM.

dinsdag 1 januari 2013

Nieuwjaarsbrief



Lieve Peter,
 
Mijn broekske is versleten.
Als gij er geen nieuw wilt kopen,
moet ik dit jaar
in mijn blootje lopen.
 
 
Ik wens je een zonnig 2013!