Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 31 oktober 2011

Halloween-vuur

Bij het haardvuur praten we na over onze Halloweentocht. Over de tunnels waarin je geen steek zag, maar wel vanalles hoorde en voelde en er plots monsters op je afsprongen. En de plek waar de grond onder je voeten wiebelde alsof je in drijfzand stapte. En het restaurant natuurlijk. De eigenaars deden mee met 'Mijn restaurant'. Door een overboeking moesten we even voor de deur wachten. We konden wel al horen wat er op het menu stond: kikkerogen, fluimen en kots,... Nadat de vorige gasten letterlijk buiten gekeerd werden was het onze beurt. We passeerden langs een lijk met het mes nog in waar ze zo stukken vlees konden afsnijden en een kok die in nog meer doods leuterde. Het wemelde er van de spinnen en webben, botten en muizen. In de borden vond je rat of bloedend been, ernaast een fles Chateau Migraine. Een man smulde smakelijk uit iemands hersenpan. Zelf kregen we levende maden voorgeschoteld. Voor wie ze niet goed vond afsmaken was er nog een portie etter bij rechtstreeks uit de puist van de ober. Bij de achteruitgang vond je de grafzerken van Sergio Herman en Peter Goossens terug.
We hebben genoeg te vertellen dus. Maar na een poos babbelen we ook weer over andere dingen. Ik staar in het haardvuur.
'Toch mooi, he, dat vuur,' zeg ik zeemzoet, 'net een grot.'
'Ja,' beaamt Manlief, 'een grot met een schedel in.'


Misschien komt het door de griezeltocht. Maar voor ons eindigt de avond in elk geval in dezelfde sfeer waarin hij begon.

donderdag 27 oktober 2011

Rood weeskind



De zeventienjarige Thor woont met zijn ouders op een afgelegen plek. Het gezin heeft de dood van Thors tweelingbroer, Olmo, nooit echt kunnen verwerken. Zijn aanwezigheid hangt nog als een schaduw over het huis. Thor trekt vaak in zijn eentje de natuur in. Hij maakt er zwart-wit foto's van dode dingen en voert gesprekken met zijn overleden broer. Zo houdt hij de herinnering aan Olmo levendig. Thors leven krijgt een nieuwe wending als de Vallstroms, vrienden van zijn ouders, na jaren terugkeren uit Amerika. Thor leert hun dochters Louise en Lilith kennen. Elk op hun manier zorgen ze voor een onvergetelijke zomer, waarin alles voorgoed lijkt te veranderen. Thors eenzaamheid wordt doorbroken, maar hij zal ook afscheid moeten nemen van zijn bijzondere band met Olmo. En waarom wil het rood weeskind, een nachtvlinder met rode achtervleugels, hem maar niet met rust laten?


Mijn grootmoeder bakte boterkoekjes. Ze bewaarde ze in een prachtige blikken doos. Als ik ervan smulde deed ik dat met hele kleine hapjes om zo de smaak en de liefde waarmee ze ze had gemaakt helemaal in me op te nemen.
'Rood weeskind' van Begga Dom is een boek dat het verdient om op dezelfde manier geproefd te worden. Begga vertelt hoe Thor zijn dode broer moet loslaten om zelf te kunnen leven. Ze heeft hierbij veel aandacht voor de psychologie van het personage. Ze beschrijft de omgeving waarin hij vertoeft zo dat je als lezer als het ware mee door de magische landschappen loopt. Zin na zin tovert Begga met taal en doorheen het verhaal weeft ze een bijzonder mooie symboliek.
Als grootmoeders koekjesdoos leeg was kon ik nog even nagenieten, maar dan was het gedaan. Dit boek kan ik telkens weer vastnemen. En dat doe ik ook, want elke keer opnieuw ontdek ik nieuwe lagen in het verhaal.

Een bijzonder boek voor jongeren vanaf 14 jaar.
****

zondag 23 oktober 2011

Droombadkamer

Sinds ik S. heb ontmoet kriebelt het weer volop om ook stap twee van onze verbouwingen te zetten. Bij een glas wijn dromen Manlief en ik volop van een landelijke keuken, een praktische wasplaats met veel bergruimte, een badkamer waarin we volledig tot rust kunnen komen, en misschien zelfs een overdekt terras of tuinkamer. Na een poos laten we onze dromen voor wat ze zijn en knip ik de tv aan. We kijken naar de film 'What lies beneath'. De eerste minuten al vult een badende Michelle Pfeiffer het scherm.
'Dat is ze!' gil ik, als ik het bad op pootjes tegen de houten lambrizering zie, en de spiegelkast, het romantische tafeltje, de makkelijk te onderhouden vloer,... 'Onze badkamer!'
Manlief is het met me eens. Na de werken mag onze badkamer gerust op de deze lijken.
Ik zak net onderuit in mijn zetel als Michelles haardroger het begeeft en er een vlam uit het stopcontact springt, en recht opnieuw mijn rug als er een gezicht in haar badwater kronkelt. Ik zucht als in de damp op de spiegel een boodschap verschijnt, krijs als de spiegel barst. Als Michelle ontdekt dat haar man, Harrison Ford, geëlektrocuteerd werd zit ik op het puntje van mijn stoel en ik bijt mijn lip kapot als Michelle zelf een middel krijgt toegediend dat haar spieren verlamt en ze daarna haast verdrinkt in bad.

Een droom was deze filmbadkamer. Onze droom. Zo dacht ik. Maar we stellen de vernieuwing van de onze toch maar even uit.

maandag 17 oktober 2011

De tandarts die niet kan boren

In de supermarkt bots ik op S., de interieurarchitect die ons vorig jaar begeleidde bij de verbouwing van onze woonkamer.
'Wat is dat lang geleden, zeg!' roept ze me toe. 'Zijn jullie de nieuwe huiskamer al gewoon?'
'Ja, hoor!' glunder ik. Ik vertel honderduit over hoe geslaagd we het vinden. En over hoe gezellig het er nu is met al die zachte kleuren, en kussens, en het haardvuur enzo. Pas na een tijdje dringt tot me door dat S. eigenlijk nooit het eindresultaat heeft gezien. De laatste keer dat ze bij ons was kozen we de stof voor de gordijnen. De eettafel moest toen nog geleverd worden en er was nog niks van decoratie.
'Je zou eens moeten komen kijken,' zeg ik.
Toevallig moet S. een van de volgende dagen in onze buurt zijn. Ze belooft dan even binnen te wippen.

Enkele dagen later staan de koffiekopjes al klaar als de 4X4 van S. onze oprijlaan opdraait.
'Die spiegel maakt jullie gang toch echt een pak groter, he,' zegt ze nog voor ze goed en wel binnenstaat. Dan ziet ze de schaal met eikels en appels die ik op een tafeltje onder de trap heb neergezet. 'Mooi,' glimlacht ze.
Haar blik danst de hele woonkamer rond. 'Jullie hebben er echt een knus nest van gemaakt.' Ze loopt naar de buffetkast en zet een vaas een tikje naar links.
Dan bewondert ze het schilderij van Zoonlief. 'Prachtig! Van dat manneke gaan we nog horen.' Ook over de kader er rond is ze in de wolken. 'Hebben jullie dit doek bij G. en E. laten inkaderen?' vraagt ze. 'Die leveren kwaliteit, he. Ik werk graag met hen samen. Je moet ook nooit lang wachten voor ze de kaders komen ophangen.'
'Maar dat heeft Manlief wel zelf gedaan, hoor,' onderbreek ik haar.
'Dat is waar ook,' lacht ze. 'Jouw man is een handige Harry, maar ik heb andere klanten ook. Nu ben ik met een project bij een tandarts bezig. Alles moet daar door vaklui gedaan worden. Die man kan niet eens boren.'
'En hij is tandarts, zeg je?' Ik frons mijn wenkbrauwen. Ben ik even blij dat ik een andere tandarts heb.

vrijdag 14 oktober 2011

Nieuw op mijn boekenplank

-Ik kan niet slapen/ Jonas Boets en Kristina Ruell:een van de betere boeken voor beginnende lezers (AVI-M3/AVI 2). Vrolijk en herkenbaar. Kristina tekende veel meer dan in de tekst staat en laat je zo lekker wegdromen.
Voor kinderen vanaf 6 jaar.
***

-Hallo zon! Yogaboek voor kids/ Femmy Brug: de sportclub, tekenschool, dictieles, computer, tv,... maken het leven van onze kinderen waardevol, maar best ook stresserend. Dit boek kan hen helpen om (letterlijk) weer op adem te komen. Het staat boordevol yogaoefeningen die hen leren zich te ontspannen en te concentreren. De oefeningen zijn ook leuk om samen met je kinderen te doen. Jammer van de slordige redactie, maar omdat het hier om yoga gaat knijp ik een oogje dicht.
Voor kinderen vanaf 9 jaar (jonger als het samen met een volwassene wordt gelezen).
***

Rood weeskind/ Begga Dom: ik was bij de 'eerste steenlegging' van dit boek en dat maakt het voor mij sowieso speciaal, maar ook de 'neutrale' lezer vindt hier een bijzonder intens verhaal terug over een zeventienjarige jongen die leeft met de schaduw van de dood, geschreven in een hemelse taal.
Voor jongeren vanaf 14 jaar.
****
(Later meer hierover)

-De woorden van Babel/ Andreu Carranza: een al even intens verhaal over de liefde voor letters, woorden, literatuur tegen de achtergrond van de Spaanse Burgeroorlog. Dit boek wordt wel eens vergeleken met de werken van Carlos Ruiz Zafon. Voor mij liggen die nog net een schuifje hoger, maar toch bezorgt ook deze roman je beslist vele uren leesplezier.
Voor volwassenen.
****





zondag 9 oktober 2011

Luiaard

Zoonlief heeft er een drukke dag op zitten. Van een verjaardagsfeestje op de schaatsbaan holde hij naar een spelnamiddag bij de jeugdbeweging, en van daar ging het richting feest bij Opa. Toen we daarvan, later dan gepland, thuiskwamen bleek dat hij nog huiswerk moest maken.
Nu dat eindelijk klaar is, moet hij nog kaka doen.
Na een hele poos op de WC roept hij: 'Ik ben klaar! Wie komt mijn poep afkuisen?'
Op dit uur wil ik hem graag helpen, maar toch zucht ik 'Wat ben jij een luiaard!'
'Nee, mama,' reageert hij koudweg, 'Ik ben geen luiaard. Een luiaard komt slechts één keer per week uit zijn boom om kaka te doen en ik doe bijna alle dagen kaka.'
Ik lach. Lui of niet, hij heeft het toch maar goed onthouden van op vakantie.

donderdag 6 oktober 2011

Bang

Manlief is vroeger thuis dan voorzien en we besluiten voor het avondeten nog gauw een ommetje te maken. Een eind voor ons wandelen een vrouw en haar blindengeleidehond. Ze houden er stevig de pas in tot de hond plots stopt en aan een struik snuffelt. Hij maakt een plasje en zet enkele passen vooruit. Opnieuw ruikt hij aan een struik, opnieuw heft hij zijn achterpoot. Dan schiet hij een oprit op, draait om de vrouw heen en probeert rechtsomkeert te maken.
Als we hen inhalen vraagt de vrouw: 'Zijn we hier bij de dierenarts?'
'Nee,' antwoord ik, 'die woont nog een paar huizen verder.'
'Ik vreesde het al,' zucht ze, 'Rico heeft weer schrik...'
We begeleiden haar tot aan de voordeur van de dierendokter. De hond sleept ze ondertussen achter zich aan.
'Dank je,' lacht ze.
Maar de hond kijkt droevig. 'Moesten jullie nu echt helpen...?' lees ik in zijn bange ogen.

maandag 3 oktober 2011

Gedicht

Wind

Als jouw wind
door mijn haren waait
wapperen mijn gedachten
langzaam mee
dwarrelen ze
de wereld in
en worden

groots