Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 14 april 2013

Gedicht

je roert
in je thee
met melk
en smoddert

kloddert
kruimels
door de dag
en wacht

uren voor je
scherm
luid getokkel
in pyjama

weet  dat
leven nu is
met je hele
zelf erbij

        © Veerle Schaltin

zondag 7 april 2013

Ik drink nooit thee

'Ik drink nooit t(hee), gij drinkt altijd t(hee), hij drinkt alleen t(hee) als hij tegenwoordig is.'
Destijds werden de vervoegingen van de werkwoorden er met dit ezelsbruggetje ingedramd. Zelf had ik er niet zoveel aan. Werkwoorden vervoegen had (en heeft) voor mij meer met aanvoelen te maken.
Maar dat neemt niet weg dat ik het ezelsbruggetje van de theedrinkers tot in het oneindige mee heb opgedreund. Onze juf verplichtte ons zo vaak dit stomme zinnetje te scanderen dat ik de inhoud letterlijk ben gaan nemen.
Ik drink dus nooit thee.
Zo had ik het op school geleerd. En zo paste ik het toe. Tot de liefde me in een theedrinkersfamilie bracht. Ze waren zo verknocht aan deze drank dat ze niet eens koffie in huis hadden. Ze waren ook verknocht aan taart. Overheerlijke zelfgebakken taart. En omdat daar iets warms bij paste, proefde ik van hun thee. Maar thee was en bleef warm water. Zelfs met citroen en suiker erin (een vreemde gewoonte trouwens, iets eerst zuur maken en er dan zoet bij kappen om het drinkbaar te houden) kon het vocht me niet bekoren.
Ik heb dan maar zelf leren taart bakken. En ik bleef drinken wat ik altijd al dronk: koffie. Van bij het ontbijt, om goed wakker te worden, tot vlak voor het slapengaan, om met een warm gevoel mijn bed in te duiken.
Maar ik werd ouder. Plots lag ik urenlang te woelen voor ik in slaap sukkelde en schrok ik meermaals per nacht wakker, badend in het zweet. Die koffie deed me duidelijk geen goed meer.
Noodgedwongen keek ik uit naar iets anders om 's avonds te drinken. Warme chocolademelk. Maar dat is zo calorierijk en plakt bovendien zo in de mond. Warme wijn. Maar dat is zo omslachtig om te bereiden en past alleen in het winterseizoen. Dan toch maar thee?
Die Marokkaanse rook wel heerlijk. Naar kaneel en zouthout, en zelfs een tikje citruszeste.
De eerste dagen proefde ik warm water met een vleugje kaneel. Maar langzaam aan kreeg het spul meer smaak. Ik dronk het ook al eens overdag. Probeerde zelfs andere soorten uit. Jasmijn in de ochtend. Munt als ik heerlijk wil doorwerken. En brandnetel als ik me wat pips voel.
Ik dronk dus nooit thee, maar ondertussen lekker wel.