Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 27 mei 2013

Nieuw op mijn boekenplank

-Mijn oma is van peperkoek/ Evelien De Vlieger en Sabien Clement: als de achtjarige ik-figuur uit dit boek op school zijn stamboom moet uitschrijven, heeft hij een probleem, want door massa's scheidingen en nieuwe relaties in zijn familie heeft hij maar liefst elf oma's en opa's. Via verhalen, gedichten en recepten maken we kennis met deze grootouders: de lenigste, de gekste, de snelste, de opa die sterft en degene die de hele dag op facebook zit,... De Vlieger breekt met alle cliché's en stelt energieke, hedendaagse oma's en opa's voor. De gedichten vallen tegen, want ze zijn louter rijmelarij, maar verder weet De Vlieger met weinig woorden en veel humor een sfeervol decor te schetsen. Ook in de prachtige illustraties van Clement komen die humor en sfeer terug.
Voor kinderen vanaf 4 jaar (voorlezen) of 8 jaar (zelf lezen).
**1/2

-Een hoofd vol rommel/ Koen D'haene en Leen Van Durme: als Silke thuiskomt van school ligt haar mama vaak op de sofa te slapen. Ze heeft immers een depressie en een drankprobleem. Haast nooit maakt ze eten voor Silke klaar. En ook haar kleren zijn meer niet gewassen dan wel. Bijna dagelijks is er ruzie thuis. Ook al belooft Silkes mama regelmatig dat ze zal stoppen met drinken, telkens weer loopt het mis. Silke voelt zich erg verantwoordelijk voor haar mama en ze schaamt zich ook. Ze durft dan ook met niemand over de problemen thuis te praten. Gelukkig beseft haar mama zelf dat het zo niet langer verder kan en zoekt ze hulp. Als haar mama over haar alcoholverslaving aan een vriendin durft te vertellen, neemt ook Silke haar meester en een vriendinnetje in vertrouwen. Dit is ook de boodschap die D'haene met dit heftige verhaal meegeeft: blijf nooit met zulke problemen zitten, maar praat erover met anderen. Zo zullen ze je beter begrijpen en gemakkelijker kunnen helpen.
De eenvoudige zwart-wit illustraties met grijs ingekleurde vakken van Van Durme geven de sfeer van het verhaal bijzonder goed weer.
Dit verhaal is vlot geschreven, uitstekend inleefbaar, erg realistisch en nergens te zwaar op de hand. Het kan de poorten tot een gesprek openen. Achteraan vind je doorverwijzingen naar instanties die hulp kunnen bieden bij verslavingen en andere psychische problemen in het gezin.
Voor kinderen vanaf 8 jaar.
***
 
-Hond gezocht/ Berti Persoons: omdat opa Jan eenzaam is, neemt hij op aanraden van zijn buurmeisje, Esther een hond. Hij kiest de liefste hond uit het asiel en noemt hem Cesar. Opa Jan en Cesar zijn gek op elkaar, maar toch loopt Cesar, als op een dag het hek is blijven openstaan, weg en verdwaalt. Hij komt bij de jongens Simon en Murat terecht. Zij willen hem graag houden. Simon wil dat zelfs nog als hij in de winkel een 'gezocht'-affiche ziet, maar Murat is het daar niet mee eens.
Naast deze hoofdverhaallijn heeft Persoons het nog over Gerrit die zijn hond, Blacky van zijn ouders weer naar het asiel moet brengen en later in de verdwaalde Cesar zijn Blacky herkent, en over de slechte relatie tussen Simon en zijn zus, maar werkt dit niet verder uit. Hij vertelt het verhaal rechttoe rechtaan en bouwt weinig of geen spanning op.
Voor kinderen vanaf 8 jaar.
*
 
-Herinneringen van een denkbeeldig vriendje/ Matthew Dicks: Budo is het denkbeeldige vriendje van Max, een achtjarige jongen met autisme. Hij is zo'n vriendje waarvan iedereen denkt dat hij niet bestaat, maar omdat Max hem heeft bedacht, bestaat hij wel. Als Max op een dag verdwijnt, is Budo de enige die weet waar hij is en de enige ook die hem kan redden. Zo ontstaat een ontroerend en verrassend verhaal over vriendschap, opoffering en de kracht van verbeelding. Dat Matthews voor Budo als hoofdpersonage heeft gekozen is niet alleen origineel, doordat hij Max zo goed kent, slaagt hij er ook in de lezer Max, die geen buitenkant heeft, maar helemaal binnenkant is, volledig te laten aanvoelen. Hierdoor brengt hij de lezer zo dicht bij autisme als mogelijk. Enig minpuntje is dat het boek nogal traag op gang komt, doordat Budo veel herhaalt en dingen uitlegt die je als lezer zelf wel kan bedenken.
Voor volwassenen.
***1/2
 
 
 

 

 

zondag 19 mei 2013

Koffiebollen


Omdat mijn trein een tiental minuten vertraging had, loop ik met haastige passen door de straten van Berchem. Maar als ik enkele meters in de Lange Leemstraat ben, vertragen mijn stappen toch. Een zoet aroma vult mijn neusgaten. Een geur uit mijn kinderjaren. Lichtjes gebrande mokka en caramel.
Nog voor ik de oude roestbuine poort met de geschilderde Arabier erop passeer, duik ik in de roosgeverfde kast bij moéke waar ze steevast een zakje koffiebollen bewaarde. Ik proef hun smeuïge smaak en herinner me hoe deze snoepen aan mijn tanden plakten. Wat zou ik graag weer even kind zijn en tenvolle van deze bonbons genieten.
Met spijt wandel ik de koffiebollenfabriek voorbij, en stap het gebouw ernaast binnen. Hier zal ik zo meteen mijn WiebelWoordenproject aan een jury voorstellen.
Bij de koffie en thee staat een schaaltje met koffiebollen. Stiekem stop ik er een in mijn mond en zuig hem langzaam op. Een kinderlijk enthousiasme overvalt me. Met de voorstelling kan niets meer misgaan.

Wil je ook meer weten over mijn WiebelWoordenproject? Klik dan op deze link en like mijn WiebelWoorden-facebookpagina of neem contact met me op via e-mail (zie zijbalk).


 


dinsdag 7 mei 2013

In de tuin werken

Enkele huizen verderop is een vrouw van achteraan in de tachtig gestorven. Ik kende haar niet zo goed, want ze was al jaren ziek en kwam haast nooit meer buiten.
Haar man ken ik wel. Hij is klein, krom, stokoud. Maar hij rijdt wel nog dagelijks met zijn fiets naar de winkel. En hij werkt ook regelmatig in zijn voortuin. Dat doet hij trager dan traag. Met elke voorbijganger probeert hij een praatje te maken. Zo kan hij even op adem komen.
Nu zijn vrouw er niet meer is, zie ik hem nog vaker in zijn tuin. Hij hakt onkruid dat nog bijna onzichtbaar is en maait gras dat eigenlijk niet is gegroeid. Hij is nog kleiner, krommer, stokouder.