Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 25 maart 2012

Zomeruur

Buurman heeft al jaren kippen en sinds kort ook een haan. Dit zorgt voor stress bij de dames. Dagelijks breken ze nu uit en leggen ze hun eieren op plekken waar ze vroeger niet durfden te komen. Een kip koos onze voortuin daarvoor uit.
Steevast om half tien stapt ze ons erf op. Ze kruipt dan door de buxushaag, dabbert de aarde erachter los en nestelt zich tussen de blauwe geraniums om haar ding te doen.
Nu we gisteren onze klok een uurtje verder hebben gezet, verwachtte ik haar vandaag natuurlijk later. Maar nee, hoor, terwijl de haan die haar tilt doet slaan zelf zo in de war is dat hij dag en nacht kraait, blijft mevrouw kip stipt. Ook vandaag was ze klokslag half tien daar. Ze is duidelijk van de wereld.

dinsdag 20 maart 2012

Gedicht

Natuurlijk kan ik je niet horen,
maar ik hoor je schittering
in de stilte die
wegglipt in het zand.

Natuurlijk kan ik je niet ruiken,
maar ik ruik je glinstering
in de tajine die
de blauwe man voor me bereidt.

Natuurlijk kan ik je niet grijpen,
laat staan begrijpen dat je
miljarden jaren geleden besliste
deze nacht voor me te verlichten.

zondag 18 maart 2012

[Wijvenweek] Het multitaskende superwijf


Zodra het eerste streepje licht in de lucht verschijnt wipt ze uit bed en start ze de dag met de zonnegroet. Na een meditatie, douche en lekker ontbijt zorgt ze voor lunchpakketten. Enkele dagen per week rijdt ze dan naar kantoor. Ze vult er haar dagen met schrijven, powerpoints ontwerpen, vragen van cliënten beantwoorden, huisbezoeken, interviews, infosessies geven,... De andere dagen vliegt ze thuis in de was, de strijk en de schoonmaak. Haar huis ziet er steeds piccobello uit. Toch heeft ze nog voldoende tijd om een taalboek, boeken voor eerste lezers, andere verhalen en poëzie te schrijven. Soms werkt ze daarvoor door tot in de late uurtjes, maar dat deert haar niet. Tussendoor doet ze haar boodschappen, bezoekt en ontvangt ze vrienden, richt ze haar huis knus in, maakt ze al eens een bloemstuk en volgt ze cursussen. Dagelijks geniet ze met Zoonlief van een vieruurtje, en een spel, wandeling of fietstocht. Ze begeleidt zijn huiswerk terwijl ze in haar kookpotten roert en een heerlijke maaltijd ineen flanst. Soms is het een beetje puzzelen, maar toch slaagt ze erin dagelijks met het hele gezin samen te eten. Ze fungeert regelmatig als taxi voor Zoonlief en zijn vrienden: naar de schermclub, de tekenschool, de jeugdbeweging,... Tussendoor weet ze ook zelf te sporten: een beetje yoga, wat fietsen en zwemmen. In het weekend vertoeft ze graag buiten: samen met Manlief hard werkend in de tuin of op uitstap met het hele gezin. Daarenboven is ze altijd te vinden voor wijnavonden en etentjes. De ene keer bindt ze daarbij zelf de keukenschort voor, de andere schuift ze aan bij vrienden of een gerenommeerde kok. Haar programma zit behoorlijk vol. Maar het geeft haar allemaal veel energie. Ze is dan ook steeds heel erg relax.

Dit multitaskend superwijf ben ik. In mijn dromen.

(multitaskend superwijf)

Meer wijvenweek-posts op wijvenblogs.be

Dank aan Ilse en Lilith voor de organisatie van deze week!

vrijdag 16 maart 2012

[Wijvenweek] Loslaten


Toen we pas in dit huis woonden kochten we de sofa van onze dromen. Hij zat erg makkelijk en zag er bovendien prachtig uit. Ik beleefde er vele heerlijke leesavonden in, vaak met Poeslief op schoot, en gezellige praatavonden met Manlief, soms met Poeslief tussen ons in.

Maar Poeslief gebruikte deze zetel ook voor andere doeleinden. Telkens als hij een stapje in de wereld wilde zetten krabte hij aan de stof om ons dat duidelijk te maken.
En toen wat later Zoonlief erbij kwam werd deze sofa ook meteen tot trampoline omgedoopt.
Je begrijpt dat hij er in de kortste keren niet meer uitzag.
We verhuisden hem naar de veranda. Daar kroop ik er tijdens een verloren uurtje nog eens in met een boek, maar praten met Manlief gebeurde voortaan in een nieuw exemplaar. Poeslief koos ook dat nieuwe exemplaar uit om te rusten. Zoonlief, die sprong lustig in de oude verder. Nu kon het toch niet meer kwaad, zei hij.

Toen we een dik jaar terug onze woonkamer verbouwden werd er doorgeschoven. Het nieuwe exemplaar kwam in de veranda terecht en onze droomsofa verhuisde naar de tuin.
We zouden het 'groot vuil' wel eens bellen om hem te laten ophalen. Maar om de een of andere reden gebeurde dat niet.
Op een zonnig moment las ik er nog wel eens een boekje in. Tot Poeslief overleed en hij een nog een tijdje op die zetel heeft gelegen voor we hem begroeven.

Je begrijpt dat de sofa er ondertussen nog veel minder uitzag. Hij was afgeschenen van de zon en vuil geworden door de regen en de wind.
Toen ik van een opleidingsweekend thuiskwam vond ik onze zetel zo terug:


Manlief en Zoonlief hadden er hun lusten op gebotvierd.
'Tja...,' zei Manlief, 'Het 'groot vuil' bellen kwam er toch niet van. Ik dacht, misschien kunnen we het hout erin nog branden in onze haard.'
'En ik heb hard gewerkt, ze!' zei Zoonlief, 'Er zat nog vanalles in de zetel dat ik kan gebruiken bij mijn knutseldingen.'
'Goed gedaan,' zei ik. Maar de film van alle herinneringen aan deze sofa speelde zich voor mijn ogen af.
En nog steeds vind ik het erg, echt erg, dat hij niet meer in onze tuin staat.

Maar veel zeg ik er niet van. Dat kan ik ook niet, want dan moet ik toegeven dat ik niet kan loslaten.
En dat wil ik niet gezegd hebben.
Want weet je, ik ben de eerste om Manlief en Zoonlief naar hun kop te slingeren dat ze meer spullen moeten weggooien omdat je nu eenmaal niet alles kan bewaren.

(Zelfcensuur)

Meer wijvenweek-posts op wijvenblogs.be

donderdag 15 maart 2012

[Wijvenweek] De doos


Geen tijd vandaag om over mijn eigen dromen uit te wijden. Daarom trakteer ik jullie op een verhaal dat ik enkele jaren geleden schreef, een droomverhaal.
Over mijn dromen kom je er niks mee te weten, echt niet, maar dit verhaal is wel hoe ik 'echt' schrijf.


De doos

Nu droom ik ook al overdag, denkt Yannick, als hij een zachte ‘ting’ hoort. Hij ligt languit in de sofa met een schaal zoute pinda’s op zijn buik. Voortdurend graait zijn hand er in als een grijparm in het lunapark in de bak met troetels. Een blik bier staat voor hem op de houten tafel. Op het scherm rollebolt een politie-inspecteur met een bloedmooie meid. Pas bij een tweede ‘ting’ heft Yannick zijn hoofd op. Zijn ma stapt naast haar fiets op de oprit.
Oh jee! Die moest toch de hele dag in het ziekenhuis werken? Als ze merkt dat Yannick niet op de schoolbanken zit, zwaait er wat.
Zijn hart gaat wild tekeer, alsof iemand er binnenin een drumsolo ten beste geeft. Hij springt overeind, drukt het dvd-toestel uit, grist de nootjes en het bier mee en vlucht de tuin in. Als de deur achter hem in het slot valt, klatert de garagepoort open.
Hij rent het grasperk over en verstopt zich achter de grote eik. Razendsnel gaat zijn borst op en neer, alsof hij net een marathon heeft gelopen. De drummer is naar zijn maag gezakt. Zijn ogen dwalen af naar de boomhut, die pa lang geleden voor hem heeft gebouwd. Zijn gedachten reizen met zijn ogen mee.
Plots is hij weer de zesjarige die bij de officiële inwijding in het bijzijn van ma en pa eerst een heuse speech afsteekt en daarna een fles kinderchampagne stuk slaat tegen de boomstam. En het feestvarken dat in de hut wacht op zijn taart, terwijl ma met de koek in haar handen naar boven klautert, een sport mist en pardoes op haar achterwerk valt. Gelukkig blijft de taart heel en kunnen ze haar nog opsmullen. Maar ook de boze jongen die een kras op de auto van pa heeft gemaakt en zich in de hut verstopt. Hij rolt de touwladder op, zodat pa hem zeker niet te pakken kan krijgen. Pa zoekt niet eens. Als het donker wordt, en hij een reuzenhonger heeft, kruipt hij uit zijn schuilplaats. Nooit klimt hij nog naar boven.
Hijzelf sluipt met zijn gedachten mee langs de forsythia, over het bruggetje, achter de kerselaar tot aan de ladder. De touwen wiebelen onder zijn gewicht. De treden lijken nu dichter bij elkaar te staan. Boven haalt hij de pils uit zijn broekzak en neemt een slok. Het spul smaakt nog bitterder dan anders. Hij zet zich op de verweerde planken neer. Zijn voeten raken bijna de wand aan de overkant. De hut is slechts een miniatuur van wat ze vroeger was. Naast hem ligt een stapel oude strips. Even bladert hij in het bovenste nummer. Het ruikt muf en de pagina’s zijn vergeeld. Ze bollen ook op. Als hij het boek weer op de berg gooit, schuiven de tekenverhalen alle kanten op. Een zwart rubberen ding komt te voorschijn.
Maar dat is zijn verrekijker. Hij had er geen idee van dat die hier was achtergebleven.
Zonder nadenken duwt hij de kijker tegen zijn ogen en tuurt door het raam naar het huis.
Zijn ma zit met opgetrokken benen in de rieten pauwstoel op de veranda. Haar schoenen heeft ze uitgeschopt. Op haar knieën rust een witte doos met blauwe letters. Als een robot plukt ze er telkens weer iets uit en stopt het in haar mond. Als ze zijn ma niet was, zou hij durven wedden dat het pralines zijn. Maar ma leeft op yoghurt en sla. Na elke maaltijd dwingt ze zichzelf op de weegschaal. Pralines zouden wel het laatste zijn wat ze in haar mond stopt.
Yannick krijgt de letters niet scherp. Het hele beeld wordt wazig. De pijpen van ma’s strakke jeans lijken te flodderen en het jurkje dat ze erover draagt wordt korter.
‘Ja, verrekijker,’ zucht Yannick, ‘Jij hebt je beste tijd duidelijk al gehad.’
Dan klampt hij zich vast aan de wand van de hut, want ook zonder kijker voor zijn ogen hebben haar kleren nu meer weg van een overall dan van de outfit waarin ze daarnet thuiskwam. Rond haar voeten zitten zware bruine veterschoenen.
Het moet het bier zijn, gaat door hem heen. Maar van die paar slokken al?
Hij stampt tegen het blik. Het valt om. Het bier vloeit eruit.
Ma wordt struiser. Yannick zweet. Met een vuile zakdoek dept hij de druppels van zijn gezicht. Ma wordt groter. Er groeit haar op haar kin. Yannick rilt. Hij wrijft over zijn armen. Hij grijpt naar het blik. Wat nog niet over de plankenvloer stroomt, drinkt hij in een teug op. Ma staat recht. Ze streelt haar baard. Met cowboypassen verdwijnt ze in de keuken. De boomhut draait. Yannick houdt zich nog steviger vast aan de muur.
Wat later komt ma met haar fiets, een emmer en nog wat spullen de tuin in. Ze keert de fiets om en wringt aan de buitenband. Dan sleurt ze de binnenband er een stuk uit en pompt hem op. Ze duwt hem in een emmer. Het lijkt alsof ze dit vaak doet.
Yannick kijkt ernaar als naar een film. Even vergeet hij dat ze zijn ma is. Maar als haar felblauwe ogen, als de klus geklaard is, net zo schitteren als op al die avonden vroeger waarop ze hem na een verhaaltje goedenacht kuste, kan hij het niet meer negeren.
Ma krabt aan haar kruis. Ze pakt de fiets op en stapt naar de garage.
De hut tolt nog heviger dan eerst. Yannicks ingewanden doen mee. Ze skaten rond in zijn lijf.
Ma verschijnt weer op de veranda. Een bierfles aan haar lippen en de doos met blauwe letters in haar hand. Ze ploft neer in de rieten stoel. Met haar benen wijd open schrokt ze de ene na de andere praline, of wat het ook is, op. Langzaam veranderen haar kleren weer in de dingen die ze gewoonlijk draagt. Ze kruist haar benen. Uit de tas naast haar op de grond neemt ze een spiegeltje. Haar handen glijden over haar haren, leggen ze in model. Haar vingertoppen drukken alle make-up weer op zijn plaats. Ze leest in een vrouwenmagazine.
Ik droom echt overdag, denkt Yannick. Hij bijt in zijn hand, maar het doet wel pijn.


(Dromendag)

Meer wijvenweek-posts op wijvenblogs.be

woensdag 14 maart 2012

[Wijvenweek] Medische business


Toen ik wat depri was schreef mijn huisarts me meteen een antidepressivum voor.
Toen ik bang was dat ik daarvan zou verdikken kwam ze met een eetlustremmer op de proppen.
Toen ik niet goed kon slapen had ze een slaappil voor mij.
Toen plots mijn elleboog pijn deed (zonder dat ik er iets mee had uitgestoken)schreef ze een ontstekingsremmer voor.
Toen plots ook mijn andere elleboog pijn deed, en mijn knie en voet, kwam daar nog een pil en een pijnstiller bij.
Toen ik een MRI moest ondergaan en bang was omwille van mijn clautrofobie bedacht ze een kalmeringsmiddel.

Maar niet één keer heeft ze me gezegd dat ik ook gezond zou kunnen leven: vezel- en vitaminerijk eten, voldoende buiten komen, regelmatig sporten, en de claustrofobie met ademhalingsoefeningen te lijf gaan.
Ha, nee, want daar draait de medische business niet van.

Gelukkig slik ik niet zomaar alles. Ondanks mijn kwaaltjes heb ik ook nog een portie gezond verstand. Ik probeerde (en probeer) dus wel gezond te leven, maar met wat doktersondersteuning was dat me waarschijnlijk net iets makkelijker afgegaan.

Helaas zijn er mensen die wel alles zomaar slikken. Ze worden daar heus niet beter van.
Daarom pleit ik voor een 'medische business' die 'gezond leven' hoger acht dan 'kassa kassa', die alleen met medicatie afkomt als men weet wat er aan de hand is, en als het echt nodig is.
Maar ja, dat is vast een utopie.


(Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening)

Meer wijvenweek-posts op wijvenblogs.be

dinsdag 13 maart 2012

[Wijvenweek] Grote kuis


Als ik mijn grijze truitje dat perfect bij mijn nieuwe broek past, niet kan vinden tussen de stapels te klein geworden (helaas!) en versleten truitjes,
als enkele Star Wars-legobouwsels uit de kast vallen als ik ze open om een lijmstift te zoeken,
als ik uren tussen mijn kookattributen moet zoeken naar mijn keramische stoofpotjes,
als de gedroogde vruchten door de hobbykamer rollen als ik een vaas van het schap wil nemen,
als ik haast mijn benen breek als ik een nieuwe vuilniszak uit de garage wil nemen,
dan weet ik dat het weer hoog tijd is om aan de grote kuis te beginnen,
en dan hoop ik stil dat het me dit jaar lukt het hele huis onder handen te nemen,
en niet net zoals vorig jaar,
en het jaar ervoor,
en daarvoor,
en...
halverwege de handdoek in de ring gooi.

(Guilty pleasures en kleine kantjes)

Meer wijvenweek-posts op: wijvenblogs.be

maandag 12 maart 2012

[Wijvenweek] Glamour


Het wil weer lukken. Net nu het vanavond banket van onze wijngilde is, sta ik op met een koortsblaas op mijn lip en wallen onder mijn ogen. Ook zitten mijn haren in de war en is mijn huid dof, alsof ik er net een zware nacht heb opzitten. Ik knipte gisteren nochtans rond den elven het licht uit.
Manlief tempert mijn gezeur over mijn uiterlijk door te zeggen dat ik de kapper en mijn make-up maar hun werk moet laten doen. Zelf denk ik dat gezonde voeding ook een handje kan helpen en dus pers ik alvast een sapje, eet ik veel fruit en een volkoren boterham. Als dat op is, smeer ik een zalfje op mijn koortslip. Dat doe ik de rest van de dag om het half uur. Ik cros van de nagelstyliste, waar ik een prachtig rood uitkies dat perfect bij mijn nieuwe jurk past, naar de kapper die me niet alleen een nieuwe coupe geeft, maar ook een haarstukje tussen mijn lokken verwerkt, zodat ik er best glamoureus uitzie.
's Namiddags doe ik het rustig aan. Ik neem een bad met lavendelolie en leg een gelaatsmaskertje. Dan masseer ik een verzorgingsampul in mijn gezicht. Met de camouflagestick ga ik nogal kwistig te werk. De rest van mijn make-up breng ik zorgvuldig aan. De wallen zijn volledig verdwenen en ook de koortsblaas zie je alleen nog als je het echt weet dat ze er is.
Ik trek mijn cocktailkleed aan. Het zit precies al wat strak, maar volgens Manlief denk ik dat alleen. Mijn schoenen en mijn tas nog, en ik ben klaar.
Manlief kijkt me bewonderend aan. Ik begrijp ook niet waarom ik vanmorgen zo zeurde.

We rijden naar het kerkplein. Daar zal een bus ons oppikken. Zo kunnen we een glaasje meer drinken zonder bang voor alcoholcontroles te zijn. Bovendien is met de hele kliek naar de feestzaal rijden ook supergezellig.
Zelfzeker stap ik het plein over. Ik kijk goed uit waar ik mijn voeten zet, want de kasseien zien wit van de duivenstront. Net als ik daarover tegen Manlief zeur, voel ik 'platsch'... iets nats op mijn hoofd, nat in mijn gezicht. Een wit met zwarte smurrie drupt op mijn kleed. Weg is het glamourgevoel.
Met een tissue dept Manlief zo goed en kwaad als het gaat de viezigheid van mijn jurk, uit mijn haar. Zelf veeg ik over mijn gezicht. Alle zakdoekjes die ik bij me heb zijn net opgebruikt als de bus eraan komt. Manlief zeult me er mee naartoe.
'Niemand merkt het,' knipoogt hij.
Maar eerlijk, elke cel in me zeurt over het onrecht dat me is aangedaan. Ik zou nu gewoon veel liever terug naar huis rijden.

Gelukkig houdt dat zeuren na enkele glazen champagne op. Het wordt nog een fijne avond. De duivengrapjes lach ik met gemak weg.

(Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten)

Meer wijvenweek-posts op: wijvenblogs.be

maandag 5 maart 2012

Aftellen naar de ... wijvenweek!



Ik zette pas mijn eerste stappen in Blogland toen Ilse en Lilith in 2008 met de eerste wijvenweek uitpakten.
Het gros van de blogsters, en een handvol mannen, schreef een week lang over louter wijvendingen: de rompslomp in het huishouden, kappers- en modeperikelen, shopavonturen, hoe we afzien met onze mannen en kinderen,... je kent dat wel.
Voor mij werd het een week waar ik met veel plezier aan terugdenk, een week ook waarin ik vele medeblog(st)(g)ers en hun blogs (beter) leerde kennen.

Voor volgende week kondigen bovenstaande dames opnieuw een wijvenweek aan. En natuurlijk doe ik weer mee.
Alleen laat ik dit keer mijn make up in het doosje en mijn hoge hakken in de kast, want het thema is:'Maskers af!'
Weg met alle camouflage dus! Je krijgt me volgende week puur natuur!

Maar voor we zover zijn laat ik je nog nagenieten van mijn vrouwelijke schrijfsels van toen:

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=101

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=102

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=103

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=104

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=105

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=106

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=107

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=108

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=109

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=110

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=111

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=112

http://www.bloggen.be/sprokkels/archief.php?ID=113



Meer info: www.wijvenweek.be