Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

vrijdag 16 maart 2012

[Wijvenweek] Loslaten


Toen we pas in dit huis woonden kochten we de sofa van onze dromen. Hij zat erg makkelijk en zag er bovendien prachtig uit. Ik beleefde er vele heerlijke leesavonden in, vaak met Poeslief op schoot, en gezellige praatavonden met Manlief, soms met Poeslief tussen ons in.

Maar Poeslief gebruikte deze zetel ook voor andere doeleinden. Telkens als hij een stapje in de wereld wilde zetten krabte hij aan de stof om ons dat duidelijk te maken.
En toen wat later Zoonlief erbij kwam werd deze sofa ook meteen tot trampoline omgedoopt.
Je begrijpt dat hij er in de kortste keren niet meer uitzag.
We verhuisden hem naar de veranda. Daar kroop ik er tijdens een verloren uurtje nog eens in met een boek, maar praten met Manlief gebeurde voortaan in een nieuw exemplaar. Poeslief koos ook dat nieuwe exemplaar uit om te rusten. Zoonlief, die sprong lustig in de oude verder. Nu kon het toch niet meer kwaad, zei hij.

Toen we een dik jaar terug onze woonkamer verbouwden werd er doorgeschoven. Het nieuwe exemplaar kwam in de veranda terecht en onze droomsofa verhuisde naar de tuin.
We zouden het 'groot vuil' wel eens bellen om hem te laten ophalen. Maar om de een of andere reden gebeurde dat niet.
Op een zonnig moment las ik er nog wel eens een boekje in. Tot Poeslief overleed en hij een nog een tijdje op die zetel heeft gelegen voor we hem begroeven.

Je begrijpt dat de sofa er ondertussen nog veel minder uitzag. Hij was afgeschenen van de zon en vuil geworden door de regen en de wind.
Toen ik van een opleidingsweekend thuiskwam vond ik onze zetel zo terug:


Manlief en Zoonlief hadden er hun lusten op gebotvierd.
'Tja...,' zei Manlief, 'Het 'groot vuil' bellen kwam er toch niet van. Ik dacht, misschien kunnen we het hout erin nog branden in onze haard.'
'En ik heb hard gewerkt, ze!' zei Zoonlief, 'Er zat nog vanalles in de zetel dat ik kan gebruiken bij mijn knutseldingen.'
'Goed gedaan,' zei ik. Maar de film van alle herinneringen aan deze sofa speelde zich voor mijn ogen af.
En nog steeds vind ik het erg, echt erg, dat hij niet meer in onze tuin staat.

Maar veel zeg ik er niet van. Dat kan ik ook niet, want dan moet ik toegeven dat ik niet kan loslaten.
En dat wil ik niet gezegd hebben.
Want weet je, ik ben de eerste om Manlief en Zoonlief naar hun kop te slingeren dat ze meer spullen moeten weggooien omdat je nu eenmaal niet alles kan bewaren.

(Zelfcensuur)

Meer wijvenweek-posts op wijvenblogs.be

3 opmerkingen:

  1. Wat herkenbaar! Niet dat ik een zetel in mijn tuin heb, maar weggooien, daar heb ik het zeer lastig mee. En maar zagen tegen mijn kroost dat ze moeten weggooien. Waarna ik er stiekem tussen kijk en denk: 'maar waarom gooi je DAT nu toch weg...' ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dingen waar zulke herinneringen aan zitten heb ik ook moeite mee om weg te doen. Al gooi ik makkelijker dingen weg dan Hubby (zal vast een mannending zijn?). Dus ik kan me je gevoel goed voorstellen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zo herkenbaar. Iets waar emoties aan vasthangen blijft ook bij mij lang 'hangen' en ondertussen maar zagen dat de kasten volzitten met zijne rommel. :-)

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!