Halloween-vuur

Bij het haardvuur praten we na over onze Halloweentocht. Over de tunnels waarin je geen steek zag, maar wel vanalles hoorde en voelde en er plots monsters op je afsprongen. En de plek waar de grond onder je voeten wiebelde alsof je in drijfzand stapte. En het restaurant natuurlijk. De eigenaars deden mee met 'Mijn restaurant'. Door een overboeking moesten we even voor de deur wachten. We konden wel al horen wat er op het menu stond: kikkerogen, fluimen en kots,... Nadat de vorige gasten letterlijk buiten gekeerd werden was het onze beurt. We passeerden langs een lijk met het mes nog in waar ze zo stukken vlees konden afsnijden en een kok die in nog meer doods leuterde. Het wemelde er van de spinnen en webben, botten en muizen. In de borden vond je rat of bloedend been, ernaast een fles Chateau Migraine. Een man smulde smakelijk uit iemands hersenpan. Zelf kregen we levende maden voorgeschoteld. Voor wie ze niet goed vond afsmaken was er nog een portie etter bij rechtstreeks uit de puist van de ober. Bij de achteruitgang vond je de grafzerken van Sergio Herman en Peter Goossens terug.
We hebben genoeg te vertellen dus. Maar na een poos babbelen we ook weer over andere dingen. Ik staar in het haardvuur.
'Toch mooi, he, dat vuur,' zeg ik zeemzoet, 'net een grot.'
'Ja,' beaamt Manlief, 'een grot met een schedel in.'

Misschien komt het door de griezeltocht. Maar voor ons eindigt de avond in elk geval in dezelfde sfeer waarin hij begon.