Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 10 juni 2013

Puddingbrood

L., de zoon van onze dorpsbakker is een klasgenoot van Zoonlief.
'Als L. jarig is, trakteert hij altijd met puddingbrood,' vertelt Zoonlief me, 'en dat is héérlijk!'
Ik frons mijn wenkbrauwen. 'Puddingbrood, wat is dat voor iets?'
'Een soort brood met vanillepudding in en hier en daar een rozijntje.' Zoonliefs ogen fonkelen.
Ik heb nog er nooit van gehoord, maar stel me er een koffiekoek ter grootte van een brood bij voor helemaal gevuld met een smeuïge pudding en enkele rozijnen. Hoe je die in sneetjes moet snijden zonder dat het een brij wordt is me een raadsel, maar verder klinkt het wel lekker.

Dan krijg ik keelpijn. Verschrikkelijke keelpijn. Mijn amandelen en al wat er verder nog in mijn keel zit zijn zo opgezwollen dat ik nauwelijks nog kan slikken. Naar mijn gevoel is pudding het enige dat ik nog naar binnen krijg. Die glijdt immers vanzelf door mijn keelholte.
De hele dag door denk ik aan pudding. En aan puddingbrood.
En 's nachts ook, want in mijn droom informeer ik naar zo'n brood bij de bakkerin. Ze beschrijft een nog reusachtigere koffiekoek. 'Het is écht héérlijk,' verzekert ze me, 'Je moet er dan ook genoeg van nemen, want één zo'n brood eet je met gemak met twee personen op.'

Als ik de volgende morgen aan de ontbijttafel met het weinige stemgeluid dat ik nog krijg geproduceerd over mijn droom vertel, gaat me plots een licht op. Dat puddingbrood van Zoonlief is helemaal geen puddingbrood, maar broodpudding. Een bruine massa gemaakt van vies oud brood met suiker, eieren, een beetje vanillepoeder en rozijnen. Een cakeachtig gedoe dat er al eens gegeten uitziet. Bah!



Mijn keelpijn blijft. Slikken gaat nog lang niet. Maar puddingbrood hoef ik niet meer. Ik kom de dagen wel door met yoghurt.


7 opmerkingen:

  1. Oei, Veerle, da's minder... Rusten, is de enige boodschap, maar dat kan (bijna) niet hé... ?!
    Je verhaal is mooi, en broodpudding vind ik wel lekker !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. zoonlief was er toch wel dichtbij ....

    En keelpijn, vervelende pijn hé , je moet, kunt niet anders als weer maar eens slikken. Hopelijk raak je er vlug van verlost. Soms helpt bij mij kamillethee met honing

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Aaaah, hopelijk is je keelpijn snel over.
    Haha, die zoon van je...een lichte draai aan het woord :-)
    Ik lust ook geen broodpudding maar mijn (grote) kinderen zijn er dol op.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Bedoelt hij geen broodpudding? Dat is héél lekker, en handig om oud brood, sandwiches, etc... weg te werken.


    Verzorg je maar héél goed!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik ken dan weer geen broodpudding, maar hier in Nederland kent men wel puddingbroodjes hoor. Van die witte puntjes zijn dan aan de bovenkant in de lengte doorgesneden en daar zit gele pudding in. Met een klein beetje poedersuiker om het af te maken.

    Niettemin: veel beterschap! Hoop dat je je snel weer wat beter voelt.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik maak broodpudding -of bodding zoals we zeggen- met cacaopoeder, koffie en rum. Heeeeeel lekker hoor :)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Allé jong, broodpudding is zó lekker! Ik wou dat ik het zelf kon maken. Hopelijk ben je ondertussen beter?
    De verspreking van de zoon doet mij denken aan onze reis naar Guadeloupe (ondertussen al meer dan 10 jaar geleden). Daar was een boom met vruchten. Iemand vertelde ons dat ze "fruits pain" heetten. Of waren het nu "pains fruits"? De hele vakantie vroegen we het ons af. Wat was het nu weer? :-)

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!