Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

woensdag 21 november 2012

Vijfenveertig (26)

Boekenzondag

Zoals elke zondag moet ik mee naar de kerk. Zoals elke zondag luister ik daar niet naar wat de pastoor vertelt, maar gluur ik naar de gehandicapte jongen schuin achter me en de zussen met de lange haren schuin voor me. Ik droom dat ik zo mooi ben als zij. Ik beeld me in dat zij mijn vriendinnen zijn. Ondertussen tel ik de minuten tot aan de communie af. Na de communie kijk ik wel naar de pastoor, want ik weet dat het dan niet meer zo lang duurt. Zodra de pastoor een kruisteken maakt schiet ik recht en wring me tussen de andere mensen over het gangpad naar achteren.
Als eerste stap ik dan de parochiebibliotheek in het huisje naast de kerk binnen. Het is een smal en donker huisje. De kleine kamers staan vol schabben met boeken. Het ruikt er muf. Ik leg mijn boeken van de vorige week op de toonbank en loop door tot helemaal achteraan, want daar staan de kinderboeken. De meeste zijn al oud. Hun kaft is gekreukt en hun bladen zijn vergeeld. Maar de verhalen erin zijn wel spannend of romantisch gebleven. In het donker moet ik goed kijken om hun titels te kunnen lezen. Toch is mijn keuze gauw gemaakt. De mevrouw achter de toonbank schrijft de boekgegevens op mijn kaart en stempelt de datum van vandaag ernaast. Nu is het nog wachten op mijn broer. Hij heeft meer werk om net die boeken die hij wil lezen in de boekenrijen te vinden.
Thuis leg ik me met mijn mooiste aanwinst languit op de zetel. Eerst speelt mijn broer nog naast me met zijn Playmobil en geeft ons moeke de planten water. Maar even later word ik zo door mijn boek opgeslokt dat zij nog amper figuranten zijn. Net als het draaispit dat zoemt in de oven en de geur van gebraden kip die langzaam ons huis vult niet meer zijn dan achtergrond bij mijn verhaal.
Pas als Johan Verminnen veel later op de radio
‘Met zeven aan de tafel, de grote tafel bij ons thuis. Is het eten nog niet klaar? Vader van ’t kaarten niet thuis…’ zingt, en ons moeke zwaar zuchtend langs het raam passeert om te zien waar ons vake, die een pintje is gaan drinken, blijft, is er weer even leven naast de zinnen die ik lees.
Stil hoop ik dat ons vake nog keilang wegblijft. En ik duik weer in mijn boek.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

4 opmerkingen:

  1. Ik kon ook zo in een boek verdrinken...soms tot wanhoop van mijn ouders die mij meermaals moesten aanspreken eer ik hen hoorde :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Anderen duiken nu in jouw boeken, Veerle !
    Even opgeslokt, even spannend... !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Alsof ik naast je in de zetel zit :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. 'k was vroeger ook zo een boekenwurm. In de vakantie las ik soms 10 boeken per week. En nu komt het er nog zelden van. Ik ben zelfs geen lid meer van een bibliotheek. Dat had ik vroeger nooit durven denken.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!