Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zaterdag 3 november 2012

Vijfenveertig (8)

Mijn eerste lief

Verliefd was ik op zijn witte haren én op het feit dat hij het zoontje van mijn kleuterjuf was. Zo'n vriendje was natuurlijk goed voor mijn sociale status. Daarenboven was ook ons moeke juf in onze school. Het was slechts een kleine school en zij gaf les aan alle kinderen van het eerste tot en met het zesde leerjaar. Met die sociale status zat het dus meer dan goed.
In die jaren begonnen verjaardagsfeestjes pas op te komen. Niet van die feesten waarop alle kinderen van de klas werden uitgenodigd. Meestal mocht je slechts een paar vriendjes vragen.
Wim gaf zo'n feestje. Omdat ik toevallig het dochtertje van de andere juf was, was ik erbij. Verder waren er alleen neven en nichten uitgenodigd. Allemaal kinderen die ik niet kende.
Ik had geen zin mijn grote liefde met deze vreemden te delen. Hoe ik het heb aangebracht weet ik niet meer, maar ik kreeg het in elk geval voor elkaar dat we iedereen achterlieten en onder ons tweetjes naar boven trokken. In de intimiteit van de slaapkamer hebben we verder gefeest.
De anderen zochten en riepen ons lange tijd. Maar wij deden alsof we hen niet hoorden. Pas toen het huis naar pannenkoeken rook zijn we weer naar beneden gegaan.


Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

3 opmerkingen:

  1. Die zoon van jou, Veerle, heeft het dus van zijn mama... !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hahaha... de geur van de pannenkoeken overwint de romantiek. Ik neem aan dat het niets geworden is tussen jullie...

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!