Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

woensdag 14 november 2012

Vijfenveertig (19)

Ons nieuwe bed

W. en ik zijn volop aan het behangen op de benedenverdieping van het huisje waar we over enkele weken samen zullen gaan wonen, als er wordt aangebeld. Het zijn de mannen van de meubelwinkel. Ze komen ons bed leveren. We beplakken onze muren rustig verder, terwijl zij dat bed boven in elkaar steken. Ze zijn er gauw mee klaar. Op het eerste gezicht ziet het er allemaal in orde uit. Maar als ze weer buiten zijn gooien we onze borstels en rollen papier aan de kant om het bed aan een uitgebreidere inspectie te onderwerpen.
Ik zet me aan de ene kant op de matras die nog in plastiek zit ingepakt, W. aan de andere.
‘Ons eigen bed…’ glunderen we.
We kruipen wat dichter naar elkaar toe. ‘De matras zit precies wel goed…’
‘Ze ligt ook goed,’ lacht W. terwijl hij zich op zijn rug legt.
Ik nestel me in zijn armen. ‘Ja, heel goed…’
Zijn vingers strelen mijn haren. Zijn lippen vinden mijn mond. Mijn handen glijden onder zijn T-shirt en betasten elk plekje van zijn rug, zijn buik. We zoenen wat heviger. Onze werkkleren vliegen door de kamer. Onze lichamen verstrengelen zich. Zo verkennen we elke vierkante centimeter van de matras. Na een poos liggen we uitgeput naast elkaar.
Ons nieuwe bed is goedgekeurd.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

7 opmerkingen:

  1. dat moet nogal gekraakt hebben met al die plastiek ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoe verder het verhaal, hoe breder mijn glimlach, Veerle...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. En hangt het behang niet scheef? :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En op de behangpap ligt in die tussentijd een velleke gelijk op de warme melk die afkoelt. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Hahaha, en plakt er ene rug aan de plastiek van het zweet :-)

      Verwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!