Wegrennen
Vele jaren voor haar dood nam ik al afscheid van haar. Het was op de dag dat tante E. en nonkel W. hun porseleinen bruiloft vierden. Ik was toen een prille tiener.
Zodra ik haar aan de feesttafel zag zitten stapte ik vrolijk op haar af.
‘Dag moéke,’ zei ik.
Een grote frons verscheen op haar gezicht. ‘Wie ben je?’
‘Veerle,’ lachte ik onzeker.
De frons werd dieper. ‘Veerle, wij hebben toch geen Veerle?’
Ik probeerde een nieuwe glimlach uit. Maar die paste me niet. Ik draaide wat rond. En rende weg. Weg van haar. Naar de tafel waar mijn neven en nichten zaten. Naar het buffet waar ik teveel op mijn bord schepte. Naar de dansvloer vanwaar ik amper nog uit mijn ooghoeken naar haar durfde te loeren. Ik rende weg uit haar leven.
Wist ik toen veel dat dit niet herkennen dementie was.
Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.
In de waas van het vergeten, Veerle...
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
Moet heel beangstigend,onverstaanbaar en verdrietig voor je geweest zijn, niet snappen waarom ze je niet kende.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me voorstellen dat dat een hele rare ervaring voor je moet zijn geweest op die leeftijd. Gelukkig is er nu al veel meer bekend en wordt het ook niet meer verzwegen.
BeantwoordenVerwijderenMijn familie heeft dat niet bewust verzwegen, hoor. De diagnose is pas veel later gesteld.
VerwijderenIk ken het gevoel lieve Veerle, mijn schoonmoeder heeft altzheimer en in het begin is het heel moeilijk de dementie te bespeuren... Zoals Lies terecht opmerkte: in de waas van het vergeten. En dat doet pijn als nabestaande hé...
BeantwoordenVerwijderenZeker als je het niet kan begrijpen omdat je niet eens van het bestaan van dementie afweet.
Verwijderen