Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 4 november 2012

Vijfenveertig (9)

De begrafenis van den bompa

Ik heb den bompa niet zo goed gekend. Hij was dan ook niet mijn bompa, maar den bompa van mijn nichten K. en G. Als ik bij hen op bezoek was zag ik hem. Hij zat dan altijd in dezelfde zetel in de salon.
Vroeger is hij een sterke man geweest, vertelde tante E. me eens. Hij was een beenhouwer. Ooit is hij naar Amerika gereisd. G. heeft een paardje met een indiaan op dat hij daarvandaan heeft meegebracht. Amerika is wel erg ver weg. Ik heb den bompa dan ook altijd bewonderd omdat hij daar naartoe durfde.
Maar nu is den bompa dus dood.
Deze voormiddag toen ik op school zat was er een mis. Daarna ging iedereen naar het kerkhof. En nu is er nog een begrafenismaal in ‘’t Rerum’. Ons vake pikt me zo meteen hier op school op en dan moet ik daar mee naartoe. Mieren lopen af en aan in mijn buik.

Ons vake parkeert onze auto in de straat van ‘’t Rerum’. We moeten nog een heel eind stappen, want vandaag staan hier heel veel wagens geparkeerd. Hoe gaat dat eraan toe, zo’n begrafenismaal? Moet je de hele tijd bidden? En moet je er verdrietig uitzien? De mieren kruipen ondertussen al tot in mijn keel.
Vlak voor we binnenstappen trek ik mijn triestigste gezicht. Ik twijfel even of ik ook zou wenen, maar dat doe ik toch maar niet. Ik hoop dat het goed is zo. Tante E. glimlacht naar me als ik haar gedag zeg, en ook de andere mensen die ik ken kijken me vriendelijk aan. Ze huilen of bidden niet, maar praten en eten pistolets. Ik krijg er ook een. Als die op is eet ik nog enkele koffiekoeken. De mieren in me vallen ervan in slaap. Mijn mondhoeken kruipen vanzelf ook weer naar boven. Na het eten wordt er verder gepraat. De meesten drinken ook nog iets. Dit maal heeft iets gezelligs. Alleen hebben K. en G. precies niet zoveel zin om met me te spelen. Daardoor duurt het me allemaal toch wat te lang. Ik ben blij als we -bij de laatsten- eindelijk naar huis gaan.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

7 opmerkingen:

  1. Pistolets op een bergrafenismaal. Pistolets met kaas, hesp en "gekapt". Met koffie. Daarna mattetaarten. En "nen druppel" om af te sluiten. De gewoonte begint jammergenoeg te verdwijnen.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Die mattentaarten zijn vast iets uit jouw streek, want bij ons zijn het gewone koffiekoeken, hoor!

      Verwijderen
  2. 'k Herinner me nog mijn eerste begrafenis, Veerle, als kind... Huiveren was 't...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ook voor mij herkenbaar. Ik moest eens mee naar een begrafenis, maar mijn moeder liet me weten dat ik (ik weet niet meer om welke reden)niet mee naar de koffietafel mocht gaan. Waarop ik repliceerde dat ik dat heel jammer vond, want dat was net het "gezelligste" deel van een begrafenis.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Koffie met een kleffe plak cake en bij een iets duurdere begrafenis witte kadetten met jonge |(kleffe) kaas :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik heb het voor mijn asverstrooiing alvast geregeld: geen koffie koeken of zo, maar iedereen flink aan de borrel met wat leuke dansmuziek er bij... ze zullen mij niet snel vergeten! *wink, big smile*

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Bij ons gaat het ook zo, pistolets en dan koffiekoeken.
    Het domein Roosendael is op nog geen 10 minuutjes rijden van bij ons! Wij wonen op de grens Duffel-Sint-Katelijne-Waver :-)

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!