Vijfenveertig (25)

Mijn eerste beha

Als ik mijn turnmaillot aan had, zag je ze wel. En voor de spiegel in de badkamer kon ik er zelf niet meer naast kijken. Maar verder bleven de heuveltjes op mijn borstkas verstopt onder ruime T-shirts. Niet dat ik me voor hen schaamde of zo. Langs de ene kant was ik zelfs blij dat die dingen begonnen te groeien, want het betekende dat ik groot werd, en er was niets dat ik liever wilde dan groot zijn. Maar aan de andere kant had ik toch niet de behoefte om met die bobbels ter grootte van een wespensteek te koop te lopen. Het gezeur van ons moeke over een beha maakte me dan ook horendol. Ik was niet van plan mijn miniboezem in zo’n ding gevangen te zetten. En dus bedacht ik duizend en een redenen om niet mee naar de stad te moeten om een beha te kopen.
Deze discussies werkten niet alleen op mijn eigen zenuwen, ook ons vake kreeg er genoeg van.
‘Dan draag je maar geen beha!’ flapte hij eruit, ‘Dan krijg je maar hangborsten!’
Mijn mond viel open. Ik wist geen tegenargument in te brengen en droop af naar mijn kamer.

Enkele dagen later fietste ik op mijn vraag met ons moeke naar de stad. In het warenhuis liepen we meteen naar de lingerieafdeling. Met afkeer bekeek ik de beha’s en zuchtend koos ik er een uit. Een witte katoenen zonder tierlantijntjes.
‘Mooi,’ zei ons moeke toen ik hem paste.
Zelf vond ik er niks aan. Het voelde vooral heel onwennig.
Thuis legde ik de beha eerst helemaal achteraan in mijn kast. Maar zodra de woorden van ons vake weer door mijn hoofd spookten, deed ik hem toch aan. De ruime T-shirts die ik erover aantrok, verborgen hem vast.
Al snel werd die beha een kledingstuk als elk ander, een vast onderdeel van mijn garderobe.
Tot op de dag van vandaag heb ik geen hangborsten.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.