Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 19 november 2012

Vijfenveertig (24)

Vroedvrouw

Een langgerekt ‘miauw’ op het terras onder mijn slaapkamerraam wekt me. De rode cijfers op mijn klokradio vertellen me dat het amper twintig over vijf is. Ik draai me op mijn zij en probeer opnieuw in te dommelen. Maar het gemiauw houdt aan en zelfs met mijn donsdeken over mijn oren kan ik de klaaglijke klanken niet negeren. Ik steek mijn voeten in mijn pantoffels en slof naar beneden.
Als ik de sleutel van de achterdeur omdraai, kijkt ons Toyke me vanaf het terras aan en jankt nog harder dan eerst. Ze schuifelt een stukje in mijn richting, zakt neer en begint verwoed haar achterwerk te likken.
Snel zoek ik een kartonnen doos, leg er enkele kranten in en plaats deze op de terrastegels. Dan pak ik ons Toyke voorzichtig op en leg haar in de doos. Zelf zet ik me ernaast op de grond. Die voelt nog kil aan. Toch hangt er al een zweempje warmte in de lucht.
Ons Toyke kijkt me smekend aan. Ze ademt snel. Als ik achter haar oren krabbel, spint ze even. Maar algauw verandert dit zachte brommen opnieuw in krijsen. Ik streel wat harder nu.
‘Je bent een flinke poes,’ fluister ik, ‘en je kan het, laat je kleintjes maar komen.’
Ik aai nu ook haar rug. Plots wringt ze zich onder mijn handen vandaan, draait en keert in de doos.
‘Ja, goed, je kan het,’ herhaal ik iets luider.
Ze likt haar achterste nog heviger dan daarstraks en plots floept er een gulp water en een klein nat ding uit.
‘Bravo!’ juich ik.
Maar daar heeft ze geen oren meer naar. Ze likt haar jong schoon. Pas als dat melk bij haar drinkt, kruist haar blik de mijne weer. Ze kijkt fier.
Niet veel later speelt dit hele scenario zich opnieuw af. Net als er gestommel in de keuken is te horen, glijdt haar tweede mormel eruit.
Ons moeder is wakker. Ze maakt zich niet druk om de bevalling, maar wel over het feit dat ik naar school moet.
‘Ons Toyke heeft me nodig,’ zeg ik beslist.
Maar daar is zij het niet mee eens. Ik smeer snel een boterham en eet hem naast de weeïg ruikende doos op de grond op. Dan sprint ik naar de badkamer waar ik me maar half was en mijn tanden te vlug poets. Mijn haren vergeet ik te kammen. Als ik op het terras neerplof, krijst ons Toyke weer oorverdovend en draait ze zenuwachtig in de doos rond. Ik hervat mijn vroedvrouwtaak met aaien en aanmoedigen. Het derde jong komt snel.
‘En nu meteen naar school,’ gebiedt ons moeder.
‘Maar als er nog eentje komt… en de nageboorte…’
Ons moeder begrijpt niet dat ons Toyke mij nodig heeft. Ze vindt dat ze het, net als alle andere katten, maar alleen moet zien te redden. Nog meer protesteren heeft geen zin. Dus fiets ik naar school. Ik ben slechts een klein beetje te laat.
’s Middags spurt ik naar huis. Ons Toyke ligt nog steeds in de doos met drie jongen. Geen nageboorte.
‘Miauw,’ klaagt ze zodra ze me ziet.
Ik streel haar kop.
Nog luider: ‘Miauw.’
‘Komt er nog een kleintje? Vooruit dan, hoor!’ Ik zet me opnieuw bij de bloederige doos.
Nog geen vijf minuten later is haar laatste jong er. De nageboorte volgt.
Ik leg ons Toyke met haar kroost in een propere doos.
Het lijkt alsof ze naar me lacht.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

3 opmerkingen:

  1. Het mens'dom', Veerle, het dieren'rijk...
    Poezen voelen ook vroedvrouwliefde, en stellen ook even uit...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Waauw...heel knap van je. En van poes ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!