Vijfenveertig (17)

Een nieuw vriendinnetje

Urenlang al klop ik in mijn eentje met mijn raket tegen de bal van mijn jokari. De andere kinderen van onze straat spelen blijkbaar niet buiten vandaag. Plots staat er toch iemand naast me. Een klein meisje met een groot hoofd en korte armen die als worstjes aan haar lijf hangen. Ik heb haar nog nooit eerder gezien. Ze heeft bolle wangen. Haar ogen staan ver uit elkaar en puilen wat uit, maar glimmen ook. Haar lach is nog groter dan haar gezicht. Ze lijkt me ouder dan ikzelf, maar ze is heel wat kleiner.
‘Wie ben je?’ vraagt ze, en vervolgt voor ik kan antwoorden met: ‘Ik ben Sonja, de tante van Koen van hier achter de hoek. Ik logeer dit weekend bij hem.’
Koen is nog een kleuter. Daarom speel ik nooit met hem, maar ik weet wel waar hij woont.
‘Mag ik ook eens proberen?’ Sonja waggelt op haar korte beentjes naar me toe. Haar lach groeit nog. Hij strekt zich nu uit over haar hele lijfje.
Het lukt haar niet tegen de bal te slaan. Mijn tennisraket is te groot voor haar. Toch blijft ze lachen. Ik haal mijn autoped uit de garage. Traag rij ik rond het grasplein, terwijl Sonja een stukje voor me uit loopt. Haar dikke poep schudt heftig heen en weer. Na een poosje wisselen we. Maar Sonja geraakt ook met de autoped niet goed weg. Het stuur staat immers te hoog. We zetten ons naast elkaar in het gras en tateren erop los. Sonja praat soms zo snel dat ik niet kan volgen. Maar ze vindt het niet erg de dingen twee of zelfs drie keer voor me te herhalen. Bijna de hele tijd schateren we het uit.
Als ons moeke me ’s middags roept om te komen eten, vraag ik: ‘Spelen we straks weer samen?’
Maar Sonja gaat deze namiddag met de familie van Koen naar de stad. Ze belooft me wel er de volgende morgen opnieuw te zijn. Ik kijk er al naar uit. Ik hoop ook dat ze nog vele weekends komt logeren.
‘Ik heb een nieuw vriendinnetje,’ vertel ik aan tafel, ‘Ze ziet er wat vreemd uit, maar nog nooit heb ik zo hard gelachen als met haar.’

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.