Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 17 oktober 2011

De tandarts die niet kan boren

In de supermarkt bots ik op S., de interieurarchitect die ons vorig jaar begeleidde bij de verbouwing van onze woonkamer.
'Wat is dat lang geleden, zeg!' roept ze me toe. 'Zijn jullie de nieuwe huiskamer al gewoon?'
'Ja, hoor!' glunder ik. Ik vertel honderduit over hoe geslaagd we het vinden. En over hoe gezellig het er nu is met al die zachte kleuren, en kussens, en het haardvuur enzo. Pas na een tijdje dringt tot me door dat S. eigenlijk nooit het eindresultaat heeft gezien. De laatste keer dat ze bij ons was kozen we de stof voor de gordijnen. De eettafel moest toen nog geleverd worden en er was nog niks van decoratie.
'Je zou eens moeten komen kijken,' zeg ik.
Toevallig moet S. een van de volgende dagen in onze buurt zijn. Ze belooft dan even binnen te wippen.

Enkele dagen later staan de koffiekopjes al klaar als de 4X4 van S. onze oprijlaan opdraait.
'Die spiegel maakt jullie gang toch echt een pak groter, he,' zegt ze nog voor ze goed en wel binnenstaat. Dan ziet ze de schaal met eikels en appels die ik op een tafeltje onder de trap heb neergezet. 'Mooi,' glimlacht ze.
Haar blik danst de hele woonkamer rond. 'Jullie hebben er echt een knus nest van gemaakt.' Ze loopt naar de buffetkast en zet een vaas een tikje naar links.
Dan bewondert ze het schilderij van Zoonlief. 'Prachtig! Van dat manneke gaan we nog horen.' Ook over de kader er rond is ze in de wolken. 'Hebben jullie dit doek bij G. en E. laten inkaderen?' vraagt ze. 'Die leveren kwaliteit, he. Ik werk graag met hen samen. Je moet ook nooit lang wachten voor ze de kaders komen ophangen.'
'Maar dat heeft Manlief wel zelf gedaan, hoor,' onderbreek ik haar.
'Dat is waar ook,' lacht ze. 'Jouw man is een handige Harry, maar ik heb andere klanten ook. Nu ben ik met een project bij een tandarts bezig. Alles moet daar door vaklui gedaan worden. Die man kan niet eens boren.'
'En hij is tandarts, zeg je?' Ik frons mijn wenkbrauwen. Ben ik even blij dat ik een andere tandarts heb.

5 opmerkingen:

  1. ;o) nee, dit tandarts hoef ik ook niet.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Je weet het weer schitterend te verwoorden, Veerle !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik weet niet wat jij, maar volgens mij heb je ook chance dat je blingblingFilipDeslee met zijn indirect licht en zijn plastieken hangkasten niet hebt genomen. Bij hem moet ik altijd goed zoeken naar de gezelligheid.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. En hier hoort dan eigenlijk ook een foto bij vind ik. Niet van die tandarts maar van jouw woonkamer. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Gelukkig heeft een tandarts nog nooit hoeven boren bij mij, maar zo eentje die dat niet eens kan hoef ik ook niet!

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!