Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

donderdag 29 september 2011

Costa Rica (8)

Terugvlucht


Na deze fantastische, maar best wel drukke reis ben ik moe. Na het hollen op Newark Airport om ons vliegtuig te halen (het scheelde geen haar of we hadden het gemist) zelfs doodmoe. Ik kijk dan ook uit naar een heerlijke dut en ben blij als de stewards het avondmaal eindelijk hebben afgeruimd. Voor ik mijn ogen dichtknip zeg ik 'slaapwel' tegen Zoonlief.
Hij glimlacht flauwtjes en drukt op het touch screen op de rugleuning voor hem.
'Zou je niet ook slapen nu?' probeer ik, 'In België is het nu al na middernacht, hoor. Als we er landen is het in Costa Rica nog nacht, maar begint voor ons de dag.'
'Mmmm...' mompelt hij. Mannetjes lopen af en aan over zijn scherm. Hij drukt alsof zijn leven ervan afhangt. Eén seconde kijkt hij me toch aan. Met vragende ogen: 'Eventjes maar...?'
'Goed,' knik ik, 'Maar echt niet te lang!' Mijn ogen vallen toe. Als ik ze weer open dansen er nog steeds mannetjes over het scherm voor Zoonlief. In Costa Rica is het ondertussen ook al na middernacht.
'Slaap jij nu nog niet?' schrik ik. Dit keer ben ik onverbiddelijk. De spelcomputer moet uit. Hij moppert, maar duikt toch weg onder zijn deken. Ik slaap gerustgesteld verder.
Als de steward me een poos later wekt voor het ontbijt is er weer heel wat beweging op het scherm voor Zoonlief. Hij drukt gefascineerd op allerlei knopjes. Ik zucht, maar beperk me verder tot 'goeiemorgen'.

Weer thuis hebben Manlief en ik last van jetlag. Ook Zoonlief is uit zijn gewone doen. Heeft hij eveneens last van het uurverschil? Of is het het nachtje doordoen dat hem parten speelt? We zullen het nooit weten.

3 opmerkingen:

  1. na zo'n mooie reis neem je die jetlag er wel heel graag bij denk ik ...
    Ik heb wel niet iedere dag gereageerd maar het was een boeiend reisverhaal, dank je wel hiervoor

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dan blijven de herinneringen over...

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Jetlags zijn de mindere kanten van op reis gaan. Maar het was de reis meer dan waard geloof ik na al wat ik gelezen heb.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!