Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

woensdag 28 september 2011

Costa Rica (7)

Manuel Antonio


Onze wandeling in het Nationaal Park Manuel Antonio eindigt aan een strand dat zich uitstekend zou lenen voor een reclamespot van Fa-douchemelk. We laten onze spulletjes achter bij een boomstronk en duiken meteen in zee. Het water voelt heerlijk warm aan. We springen telkens weer in de metershoge golven tot we te moe zijn en de zee zomaar over ons heen beukt. We leggen ons languit in het witte zand. Even later haal ik onze picknick te voorschijn.
'Be carefull,' hoor ik, zodra ik een perzik voor Zoonlief begin te schillen. Toeristen wijzen naar het bos achter ons. Vanuit het woud sluipen twee leguanen naar ons toe. Het vrouwtje kijkt ons vanop een redelijke afstand doordringend aan. Het mannetje heeft nog nooit van gevaar gehoord en komt dichterbij. Heel dichtbij zelfs, tot op slechts een halve meter van ons vandaan. Hij heeft het duidelijk op de perzik gemunt. Maar dieren voederen is verboden. Dus eten we ons fruit zelf op. Pech!
Ook als we de perzik binnengespeeld hebben blijven de twee nog een hele poos rond ons dralen. Het vrouwtje is de eerste die het opgeeft en weer naar het woud kruipt. Pas dan zet ook het mannetje zijn zinnen op iets anders. Namelijk op haar. Nu hij niet van de perzik kunnen snoepen heeft verdient hij wel een ander pleziertje. Hij knikt met zijn kop en schuifelt in haar richting. Zij springt op een boomtak. Hij blaast zijn kaakkwab op. Zij klimt wat hoger in de boom. Hij knikt weer, pompt en springt. Mis. Hij landt in het zand. Het vrouwtje schiet weg. Hij pompt opnieuw, springt en wiebelt aan de tak. Hij heist zich hoger in de boom. Maar ondertussen is het vrouwtje nergens meer te bespeuren. Dat is dus twee keer pech!

5 opmerkingen:

  1. Je zou toch verwachten dat er op zo'n mooi eiland genoeg lekkers te vinden moet zijn?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo Veerle,

    inmiddels zou je met dat mooie weer hier ook in het water willen springen hahaha...., maar we hebben hier geen metershoge golven.

    Enig dat je deze leguaan op de foto kreeg.

    Groetjes, Helma

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Fa douchegel? Waarop jij ook met blote borsten de golven trotseerde? Of toch maar niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Daar denk je toch ook niet bij na dat je niet zonder gevaar een perzik kan eten? Wel heel bijzonder, ik wed dat je dat thuis nog nooit is overkomen ;-). Dikke pech voor meneer de leguaan inderdaad.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!