Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

vrijdag 16 september 2011

Costa Rica (3)

Monteverde


Door de idee alleen al doe ik het haast in mijn broek, maar een reis door Costa Rica zonder 'canopy' is volgens mijn reisgenoten als Parijs bezoeken zonder de Eiffeltoren te zien. Dus schraap ik al mijn moed bij elkaar en heis mijn benen in de lussen, gesp de riemen rond mijn lijf, zet de helm op mijn hoofd en trek de verstevigde werkmanshandschoenen aan. Een laatste kruisteken en klaar ben ik om langs de ijzeren kabels tussen de boomtoppen te glijden, vijftig meter boven de begane grond. Hoewel, klaar? Ik zou liever terugkeren, maar de gids bevestigt mijn katrol reeds aan de kabel. Ik knijp mijn ogen toe, bijt mijn lippen kapot en zoef biddend dat dit maar goed komt door de jungle. Even later open ik mijn ogen toch, maar vergeet van schrik te genieten van alle schoonheid rondom mij. Manlief en Zoonlief daarentegen roetsjen luid lachend van het ene plateau naar het andere. De adrenaline giert vrolijk door hun lijven. Ze merken mijn angstzweet niet op. Ook niet als we aan het laatste deel van dit parcours toegekomen zijn, de 'Tarzan Swing'. Hier word je aan een touw vastgemaakt en hoef je alleen te springen. Na acht meter vrije val slinger je dan net als de filmheld heen en weer tussen al het groen. Dit doe ik niet! Voor niets ter wereld!
'Wie eerst?' vraagt de gids en meteen antwoordt Zoonlief: 'Ik!' Zijn ogen schitteren. Voor de mijne duikt een mist op.
En daar gaat Zoonlief de dieperik in.'Joehoe!' klinkt het.
Ik vraag me verbijsterd af of die echt mijn genen heeft.

7 opmerkingen:

  1. En jij typt dit nu vanaf dat plateau?

    Of kon je er ook te voet af?

    BeantwoordenVerwijderen
  2. @ zapnimf: tussen de verschillende stukken zwevend aan de kabel moest er ook gewandeld worden. Met een trap kon je op en af de plateaus. Die trap nemen durfde ik nog wel. En zo kon ik dit stukje gezellig aan mijn bureautje schrijven.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. whaahahha en jij er later achteraan :-)

    lijkt me geweldig veerle:-)

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Geweldig! Een tip: volgend jaar canyoning in de Pyreneeën! Gaat gegarandeerd uw ding zijn!

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik had ook vooraan gestaan hoor. Tis maar goed soms dat je weet dat ie uit jouw buik komt hè, want zo te lezen heeft hij wat dit betreft eerder de genen van Manlief.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!