Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 10 december 2012

Vijfenveertig (45)

Wachtkamer

Er was de lange smalle wachtzaal met lichtgroen geschilderde muren bij de kinderspecialist. Het zat er steeds bomvol met vaders die in tijdschriften bladerden, moeders die het snot onder de neuzen van hun kinderen wegveegden en kleuters die op de hoeken van kartonboekjes sabbelden. Het was er altijd snikheet en we zaten er uren...

Er was de kale vierkante wachtkamer bij de tandarts, waar het altijd zo naar rook. Slechts één poster hing er aan de hoge witte muren, een met een half opgepeuzelde appel op en de woorden ‘Snoep gezond, eet een appel.’ Meestal zat er, naast ons, slechts één man. Maar toch moesten we ook hier oneindig lang wachten. Ik rilde er van de kou en de schrik…

Er was de wachtgang bij de gynaecoloog in het ziekenhuis, met zachte blauwe stoelen en in het midden een tafeltje vol leesvoer voor zwangere vrouwen. De vrouwen rond mij hadden haast allemaal iets minder of net hele dikke buiken. Sommige waren vergezeld van hun man. Omdat de dokter vaak was weggeroepen voor een bevalling had ik tijd genoeg om me in de folders op het tafeltje te verdiepen, maar meestal verkoos ik weg te duiken in mijn eigen boek…

Er was het donkere wachtlokaal op de spoeddienst met in het midden een verrijdbaar bed, tegen de muren kasten vol verband, spuiten, en ander steriel eerste hulpmateriaal. Ik bibberde er onder een deken en de tijd tikte tergend traag…

En er was de wachtkamer van mijn fantasie. Een knusse en zonnige plek waar ik naartoe ging telkens als ik het aan de stok had met ons moeke of vake, als ik me eenzaam voelde of me verveelde, als ik niet in slaap kon geraken, tijdens de lange autoritten naar onze vakantiestek, als de jongen waar ik zo verliefd op was geen oog voor me had, als er serieuze ruzies waren thuis. Het was de plek ook waar ik naartoe trok als ik met mijn creativiteit geen blijf wist. Er werden hele verhalen geboren, gedichten, een boek. Er werden shows en toneelstukken ineen geflanst.
Ik trek me nog steeds graag in deze wachtkamer terug om ideeën uit te broeden. En dat is wat ik ook de voorbije maanden deed. Ik legde de eerste stenen van een nieuw project waar ik je binnenkort graag meer over vertel.
Benieuwd? Hou deze blog dan maar in het oog.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

9 opmerkingen:

  1. curieusss???

    ikke???

    neeeeeeeeeee, hoor! ;-)))

    ik wil alleen maar heel graag weten wat er allemaal in jouw (wacht)zaaltje afspeelt, veerle!

    ik wacht wel ff ..
    in de wachtzaal van .. ;-)))

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Volgens mij ben jij nog lang niet uitverteld....en deze 45 zou ik zeker bundelen Veerle :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je vijfenveertigdagenproject was héérlijk en subliem, dus natuurlijk ben ik heel benieuwd naar 'het vervolg' !!!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Voor mij is je laatste eigenlijk geen wachtekamer, Veerle, maar een 'vluchthuis'...
    'k Zal je dagelijkse verhalen missen... Bedankt, 't was mooi...
    Succes met je nieuw project !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ondertussen blijf ik wel nog schrijven, he. Alleen aan een iets lager tempo dan de voorbije vijfenveertig dagen...

      Verwijderen
  5. Ik ben heel benieuwd naar je nieuwe plan!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. dat laatste wachtkamertje daar kan ik me terug vinden ..... voel het ook zo'n beetje als ik schrijf of wegdroom

    Benieuwd naar je plannen ....

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heel benieuwd!
    Leuk zo een wachtkamer alleen voor jezelf. Ik noem het 'mijn eilandje', enkel toegankelijk voor mezelf en mijn gedachten.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!