Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

donderdag 6 december 2012

Vijfenveertig (41)

Mijn eerste grijze haar

Agnes glimlacht naar me als ze een koffietje voor me neerzet. Ik zit onder de droger met rollers in mijn haren en probeer me op de prachtige zinnen in mijn boek te concentreren. Het vele getater in de salon, het geblaas van de föhns, de wervelende dansers op de schermen die hier overal ophangen en de luide muziek leiden me echter meer dan me lief is af.
Als mijn haardroger stilvalt, verwijdert Agnes de krulspelden en kamt ze mijn haren door. Ze vallen tot op mijn schouders. Lok per lok neemt ze dan in haar handen, spuit er lak op en knutselt mijn haardos zo tot een mooi opgestoken kapsel. Ondertussen praten we over haar tweeling, hoe ze met de kinderen rondreisde in Amerika en het galabanket waar ik vanavond naartoe ga.
‘Oei,’ onderbreekt ze me, ‘een grijze haar.’
Ik voel een korte hevige ruk.
‘Weg,’ lacht ze, ‘Niemand hoeft dit te weten.’
We praten gewoon verder. Maar soms geraak ik de draad kwijt. De grijze haar wipt steeds opnieuw tussen haar en mijn woorden.
‘Je zal stralen straks,’ bestoeft Agnes me als ze mijn kapsel met een handspiegel toont.
Ik vind het resultaat zelf ook bijzonder.
Ik ben al met mijn jas aan op weg naar de buitendeur als ik me plots weer omdraai.
‘Agnes,’ zeg ik, ‘Kan ik nog een afspraak maken voor een kleuring?’

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

3 opmerkingen:

  1. Ik had er bij mezelf ook al wat gespot en uitgetrokken. En toen ons vake ingeslapen was, zei ons moeke ineens: "Amaai, je wordt grijs!" Ik zag haar dan ook dagelijks.. en dat was zo confronterend toen... Nu heb ik zoiets van, tja er staat ook al 42 op je teller, maar een paar maand geleden had ik wel zoiets: "Och neen, nu begint het ook andere op te vallen". Voetnootje: Ik trok en trek ze nog altijd uit als zo priemend zichzelf voorstellen. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. En als je dan naar een reünie gaat, valt het op dat alle vrouwen een prachtige haardos hebben en dat de mannen grijs of kalend zijn.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!