Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 2 december 2012

Vijfenveertig (37)

Met meter naar de stad

Het anders zo gezellige donkere hoekje, waar meter en ik ons altijd neerzetten, in het selfservicerestaurant van de Bazaar is vandaag net iets minder gezellig. Mijn ‘astridje’ smaakt me wel, maar meter peuzelt het hare maar met lange tanden op. Ze praat niet veel en zit met een wit weggetrokken gezicht over me. Ik weet ook niet goed wat te zeggen.
Onze uitstap was anders heel prettig begonnen. Zoals steeds gingen we eerst naar de Sarma en de Innovation waar meter enkele spulletjes voor zichzelf nodig had, maar ik toch ook een kleedje kon afluizen. Dan kuierden we urenlang op de speelgoedafdeling hierboven rond. Meter was geïnteresseerd in alle dingen die ik leuk vond. We taterden en fantaseerden er samen op los. Ik kreeg enkele pakjes voor mijn Barbies en een jurk voor mijn pop, Martine. Ook voor mijn broer kozen we een speeltje uit. Toen we langs het schoolgerief passeerden, haalde meter haar portemonnee nog eens boven voor enkele schriftjes en een map. Die gebruik ik niet in de klas, maar wel als ik thuis schooltje speel. Daarna gingen we de trap af om hier een taartje te komen eten. Toen gebeurde het. Meter schoof vlak voor me pats de trap af. Op de tussenverdieping lag ze languit op de grond.
‘Meter!’ gilde ik.
Ik probeerde haar overeind te trekken, en kreeg haar ook van op haar rug tot in zithouding, maar ik was niet sterk genoeg om haar helemaal recht te krijgen.
‘Wat moet ik doen?’ jammerde ik.
‘Wacht maar even,’ suste meter, ‘Zo meteen geraak ik wel recht.’
Ik draaide een beetje rond. Maar ook na een poos lukte het meter niet. Integendeel, ze had erg veel pijn en haar been, dat anders al dik was, werd nog dikker.
Gelukkig kwam er toen een mijnheer aan.
‘Oei, wat is hier gebeurd?’ vroeg hij.
Hij hielp meter overeind. Hij stelde voor een 900 te bellen. Maar daar wilde meter niets van weten.
‘Help me maar even naar het restaurant,’ zei ze, ‘Dan kan ik daar wat rusten en straks gaat het wel weer.’
Meter pikkelde tussen de mijnheer en mij tot hier.
Ondertussen is mijn ‘astridje’ op. Meter schuift het hare opzij.
Ik hoop maar dat het seffens echt weer gaat, want we kunnen hier toch niet eeuwig blijven zitten. Ik durf alleszins nooit meer met meter naar de stad.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

7 opmerkingen:

  1. oei, hoe vervelend, dat zo'n dom ongelukje je hele dag moet verpesten.

    ik hoop dat metertje enkel geschrokken was en ver niks overgehouden heeft van haar 'slippertje'. ;-))

    boeiend geschreven alweer, veerle!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. dan mag je mij, al ras Nederlandse, toch eens uitleggen wat een 'Astridje' is :-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. astridje
      (het ~, ~s)

      de naam ‘astridje’ voor dit gebakje zou voortkomen van de naam van onze vroegere koningin

      Het is een rond biscuitgebak met slagroom, chocoladeschilfers rondom en een roomtoefje met een stukje fruit er bovenop.

      Verwijderen
  3. Ocharme, Veerle... Hopelijk is 't goedgekomen, voor allebei..., en kon je nog héél veel 'Asrtidjes' gaan eten samen met Meter.
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Meter was al slecht te been. Na deze val ging het lange tijd nog moeilijker. Maar gelukkig was er niks gebroken ofzo. Hoe we van de Bazaar weer thuis zijn geraakt herinner ik me niet meer, waarschijnlijk toch gewoon met de bus. Ik ben nadien nooit meer gaan winkelen met meter. Ik durfde echt niet meer. Pas als volassene nam ik haar af en toe nog eens mee naar de stad.Met de wagen dan. En alleen om een hapje te gaan eten.

      Verwijderen
  4. Dat astridje dat kende ik ook niet ....

    is het goed gekomen met metertje, er niets aan overgehouden ?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. zie bij Lies.

      Een 'astridje' is iets uit de provincie Antwerpen, denk ik.

      Verwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!