Ik heb Zoonlief altijd heel gewoon verteld hoe kinderen worden gemaakt. Maar nu hij ook in de technische kant van de zaak geïntereresseerd geraakt, vind ik het gemakkelijker er een voorlichtingsboek bij te nemen. Daarom fietsen we samen naar de bib.
Hun aanbod van dit soort boeken valt me echter tegen. Eigenlijk liggen er nog dezelfde exemplaren als toen ik kind was. De titel van een van die boeken is: 'Waar komen de kindjes vandaan?'
Zoonlief toont het me. 'Waar komen de windjes vandaan?' lacht hij.
Plots begint het verschrikkelijk te stinken in de bib.
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.
Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.
Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.
Me dunkt dat de vraagsteller zelf reeds heel goed weet van waar de wind komt.
BeantwoordenVerwijderenSlimme kerel, Veerle, jouw zoon... !
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
en ik moet ineens heel hard lachen ....
BeantwoordenVerwijderenDuidelijk een zoon met humor!
BeantwoordenVerwijderenPoepsimpel van waar ze komen: Van Zoonlief! :-)
BeantwoordenVerwijderen