Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 10 februari 2013

Lieve dochter

'Dag mijn lieve dochter,' zegt ze als ik haar woonkamer binnenstap.
Ik weet niet of ze dat zo bedoelt of dat ze door haar dementie het juiste woord niet weet te vinden. Ik vermoed dat ze 'schoon' wil zeggen. Maar toch doet die 'lieve' deugd.
Ze is goedgemutst vandaag.
'Heb je mijn kaft nodig?' vraagt ze, terwijl ze door haar krakkemikkige benen buigt en het onderste deurtje van de kast al opent.
Het verwondert me dat ze nog weet dat we vandaag samen over haar leven zouden praten, dat ik de dingen dan voor later opschrijf in de kaft die ze met Kerstmis cadeau kreeg.
Ze gooit deze kaft op de salontafel en troont me mee naar de gang om me daar de lelijke strepen op de entreporte te laten zien.
 'Poetsvrouwen kuisen toch niet zoals je het zelf zou doen,' klaagt ze, 'Maar ja, ik kan het niet meer.'
Dan zetten we ons naast elkaar in een Louis Quinze-zeteltje. Ik vertel nog eens wat de bedoeling is en zeg dat het voor haar zonen ook leuk is te kunnen lezen hoe zij haar leven heeft beleefd. Dat zo'n levensverhaal ook interessant kan zijn voor als ze ooit in een verzorgingstehuis terechtkomt, laat ik achterwege.
'Heb je nog foto's van vroeger?' vraag ik.
'Ik heb er veel gehad,' antwoordt ze me, 'Maar waar liggen die? Misschien boven of bij 'de tant'. Of anders heb ik ze verbrand.'
'Verbrand?' reageer ik verbaasd, 'Waarom zou je dat gedaan hebben?'
'Ja, omdat het er toch allemaal van zo lang geleden zijn.'
We beginnen zonder foto's. Ik stel vragen en zij vertelt, vertelt, vertelt. Fijne herinneringen aan haar ouders heeft ze op dit moment niet. Ik neem me voor er op ander moment opnieuw naar te vragen. Over al wie dood is gegaan en hoe dat is gebeurd vertelt ze tot in de kleinste details. Als ze praat over de mensen van wie ze heeft gehouden, gloeien haar wangen. Tegelijk komt er een zachtheid over haar gezicht die ik nog niet ken. Over de mensen op wie ze niet zo happy was, krijg ik maar weinig te horen.
Zij babbelt, ik noteer. Zij herbeleeft stukjes leven en ik smul van haar verhalen. Zij geniet, ik geniet.
Ze zou blijven vertellen, maar ik moet Zoonlief oppikken op school. Een dik uur is ook lang genoeg, want ik moet geconcentreerd blijven. Ik wil haar verhaal immers juist weergeven.
Even zie ik spijt in haar ogen als ik zeg dat we er voor vandaag mee stoppen. Maar algauw is haar lach er terug.
'We doen volgende week toch verder, he?'
'Zeker,' knik ik.
'Dag, Veerle,' zegt ze als ik haar woonkamer uitstap.
Ik denk dat ze nu wel 'lieve' bedoelt.




10 opmerkingen:

  1. Ach, Veerle..., wat een moooooiii verhaal...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Mooi... en ik weet dat het hier ook steeds meer gebeurt; luisteren en het levensverhaal van een oudere opschrijven... mooi :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Heel herkenbaar. Geniet van die momenten, ooit worden dit hartverwarmende herinneringen.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hè lieve Veerle, dit heb je toch mooi verwoord.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi geschreven. En dan vraag ik mij af: zouden wij ook foto's verbranden omdat het allemaal zo lang geleden is? (voor zover het nog zal kunnen wegens digitaal). Ik kan het maar moeilijk geloven.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik zou nooit mijn foto's verbranden.
      Ik denk dat ook weinigen van haar generatie dat hebben gedaan. En ik weet zelfs niet of zij dat deed (ook al zegt ze het), maar we hebben haar foto's wel nog niet teruggevonden.

      Verwijderen
    2. Ik vrees dat het wel veel gebeurt: dat wegdoen van foto's. Mijn groottante besliste van de ene dag op de andere dat al die ouwe rommel na haar dood toch alleen maar op het stort zou belanden, dus heeft ze op een dag al haar fotoboeken met al die prachtige oude foto's (met zo'n gekarteld randje en in sepiabruin)gewoon bij het oud karton gezet. Ook mijn schoonmoeder wou naarmate ze ouder werd steeds meer opruimen en enkel het noodzakelijke in haar appartementje houden. Dus deed ze alles naar de kringloop en het grof huisvuil. "Dan zullen jullie minder werk hebben om het leeg te maken als ik dood ben", zei ze.
      En zelfs mijn eigen moeder heeft enkele jaren geleden grote kuis in haar fotoboeken gehouden. Blijkt dat ze gewoon meerdere fotoboeken weggedaan heeft en een heleboel pagina's uit enkele fotoboeken getrokken heeft "omdat niemand die mensen nog zal kennen op die stokoude foto's, dus wie heeft er nog wat aan ?"
      Ik vond het vreselijk dat ze die schitterende oude foto's weggedaan heeft, maar het gebeurt dus echt nog behoorlijk veel...

      Verwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!