Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 21 mei 2012

Laat me toch met rust, verdorie!

Bijna twee jaar geleden verhuisden onze vrienden K. en M. naar de Provence.
Het voorbije weekend zochten Manlief en ik hen daar voor het eerst op. En wat hebben we daarvan genoten! Het was niet alleen heerlijk hen terug te zien en van 's morgens tot 's avonds bij te kletsen bij een uitgebreid ontbijt, met een glas wijn op een terras of aan een rijk gevulde tafel. Het was ook fantastisch te zien hoe zij daar een onbewoonbare krot tot een knus nest hebben omgetoverd, mee op hun ritme te leven en zo de Provence van binnenuit te ontdekken.
Alleen de nachten waren minder fantastisch. Of toch die ene nacht.

Ik ben bijna van de wereld als een diepe zucht van Manlief me er weer in trekt.
'Is er iets?' fluister ik.
Een onverstaanbaar gemompel. En niets meer.
Ik draai me om en trek de deken lekker hoog, want de nachten zijn nog fris. Haast meteen val ik in slaap. Maar niet voor lang, want Manlief port in mijn zij.
'Stop nu eens,' klaagt hij. 'Ik ben te moe.' Hij zucht opnieuw en stamelt nog dingen die ik niet versta.
Ik vermoed dat ik heb gesnurkt. Daarom draai ik me weer om. Misschien was mijn slaaphouding de oorzaak van mijn gebrom.
Maar Manlief blijft jammeren.
Ik zucht ook en schuif helemaal naar de kant van het bed.
Even later geeft Manlief me opnieuw een ferme duw. 'Stop nu! Zijn stem klinkt grimmig.
Zo ben ik hem helemaal niet gewoon. 'Wat scheelt er dan?' probeer ik.
'Laat me toch met rust, verdorie! Ik ben echt te moe!'
Het kan niet anders of K. en M. hebben dit gehoord. Zij slapen immers vlak naast de logeerkamer waar wij liggen. Ik begrijp er niets van en knip het licht aan. Dan zie ik het.
Over Manliefs voorhoofd kruipt een piepklein hagedisje.




12 opmerkingen:

  1. Een héérlijke vakantienacht, met een rustverstoordertje...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Gênant voor jou :) maar wel grappig.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ieuw!!! Best wel grappig achteraf. Hebben jullie nadien nog kunnen slapen? ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ja hoor! Toen het beestje betrapt werd ging het er snel van door. We sliepen allebei als een roosje de verdere nacht.

      Verwijderen
  4. Hahaha, zo belééf je de Provence ook op en top hè? Wel echt een grappig verhaal *hikt nog na*.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Haha ... echt leuk. Voor hem wat minder natuurlijk. heb je hem weer even buiten gezet, die hagedis?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Dat kan alleen maar in het Zuiden, alhoewel ik bij mij thuis ook al een hagedis heb aangetroffen.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ik zou nogal verschieten denk ik !! :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Hm? Dus jij trekt de aandacht van je man door over zijn voorhoofd te euh... hagedissen?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Wat je na meer dan 20 jaar huwelijk allemaal al niet moet uitvinden, he?

      Verwijderen
  9. Iek!!!! Nog iets minder dan 2 weken om dit postje te vergeten. Hopelijk kan ik ginder slapen... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!