Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 11 december 2011

Souvent je pense à vous Madame

't Is altijd iets met die treinen, meende ik te weten. Dus vertrok ik erg vroeg naar de recensentendag. Maar de trein was stipt. Bovendien was de zaal waar de lezing en het debat doorgingen en heel pak dichter bij het station dan ik had gedacht. Zo was ik veel, en zelfs véél, te vroeg ter plekke. Ik wandelde even langs de winkels die op dit tijdstip echter alle nog gesloten waren. De stoep lag opgebroken en dat stapte niet zo gemakkelijk met mijn hakken. En was het bar koud wat het ook al niet echt gezellig maakte. Daarom besloot ik een koffietje te gaan drinken.
Veel volk zat er niet in het etablissement dat ik had uitgekozen: een krantlezende man op leeftijd, een verliefd koppel waarvan hij duidelijk ook al op pensioen was, maar zij slechts een tikje ouder dan ik, een moeder met dochter en een slapend baby'tje in een buggy, en ik. Ik vroeg me af wie ik zo dadelijk zou ontmoeten, of het allemaal wel interessant genoeg zou zijn om een voormiddag met het gezin aan op te offeren, en hoe ik het later op de dag zou klaarspelen een heerlijk diner ineen te flansen voor onze buren... Maar hoe deze gedachtenkronkels me ook bezig hielden, de gesprekken aan de andere tafels ving ik ook op.
Toen Claude Barzotti's 'Souvent je pense à vous Madame' door de drankgelegenheid weerklonk zei de juffrouw naast me: 'Wat een mooi liedje!' waarop ze prompt meezong. Ook haar geliefde prevelde iets wat op deze song leek. De dochter voor me vroeg de rekening en neuriede in afwachting de melodie mee. Haar moeder mompelde het liedje. De man naast me legde zijn krant opzij en tokkelde het ritme met zijn vingers op de tafel. En zelfs ik betrapte mezelf erop dat ook mijn mond 'Souvent je pense à vous Madame' lipte.

8 opmerkingen:

  1. Dankzij jouw logje heb ik heerlijke liedjes zitten luisteren op youtube. Bedankt.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ik kende het liedje niet, dus lang leve Youtube :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi; hoe heel het etablissement samen hoorde... enkel door een liedje!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. zo te lezen was het daar heel sfeervol

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Interessante lezing en debat ?
    De rest van de avond blijft je liedje hier nu ook hangen, Veerle...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ik zing graag met je mee. Doe ik trouwens dikwijls zo meemurmelen met een liedje als ik ergens zit. :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. En nu zit het ook in mijn hoofd ....

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Geweldig toch? Ik zat helemaal in de sfeer.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!