Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

donderdag 15 december 2011

De vraag van Olifant


Eerst was er De vraag van eend, een boek dat Leen van den Berg met Ann Ingelbeen maakte (verschenen in 2007). Alles en iedereen kwam daarin samen om zich over de vraag van eend te buigen: waar ga je heen als je dood bent?

In De vraag van Olifant voert Leen dezelfde personages op. Alleen de schildpad, die toen de vergadering leidde, is er dit keer niet bij, want zijn vrouw is ziek. Hij wordt vervangen door de uiterst efficiënte mier. Met zijn allen zoeken ze nu uit hoe je weet dat je van iemand houdt. De dieren, mensen, maar ook Steen, Appelboom, de zon en de sneeuwvlokjes,... komen met erg uiteenlopende antwoorden op de proppen. Zo belicht Leen de vele facetten van de liefde. De antwoorden passen telkens schitterend bij de personages. De appel fluistert bijvoorbeeld: 'Als ik mijn liefste zie ga ik blozen.' en de wolken giechelen: 'We drijven altijd weer dezelfde kant op [...] Zelfs als we net gebruld en geknetterd hebben tegen elkaar.' Olifant verdwijnt op het einde wel heel snel van het toneel en dat vind ik wat jammer. En Mier heeft er allemaal niet veel boodschap aan. Ze wil dat de vergadering snel vooruit gaat en blijft nadien, zonder te begrijpen waarom, met een gevoel van eenzaamheid achter. Toch wordt het nergens overdreven sentimenteel. Dit boek leent zich uitstekend om nadien over door te filosoferen.
Kaatje Vermeire verzorgde de illustraties in haar eigen romantische stijl die wat aan de dertiger jaren uit de vorige eeuw doet denken. Ze werkte met een combinatie van collage-, teken- en grafische technieken en gebruikte vooral zachte kleuren. Naast alle personages die Leen beschrijft voegt ze er nog een heleboel toe. Hierdoor, en door de vele details, kan je naar de prenten blijven kijken. Ook haar originaliteit maken van dit boek een lust voor het oog. Zo is bijvoorbeeld de berg waarop alle figuren vergaderen Olifant zelf.

Ik heb horen fluisteren dat er ook nog een derde vraag zou komen. Wat mij betreft hoeft die niet zo lang op zich te laten wachten als de tweede, want deze boeken staan garant voor fantastische (voor)lees-, kijk- en (na)babbel- momenten.

Voor kinderen vanaf 5 jaar.
****

4 opmerkingen:

  1. Bedankt voor de tips. Ik heb ze genoteerd.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Doet me een beetje aan de boeken van Toon Tellegen denken, zou dat kunnen

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik dacht net als Merel gelijk aan de boeken van Toon Tellegen. Dit klinkt ook erg prachtig. Misschien eens cadeau doen aan Nichtje van 5...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Ik moest juist een kerstgeschenk voor mijn kleinzoon kopen ... Dank je voor de tip !

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!