Als mijn tranen groeien
Als mijn tranen groeien
tot een zee
droom ik
dat je naar me toe zwemt
je armen vouwt
tot een vlot
waarop ik drijven kan
Als mijn droom kopje
onder gaat
zwem ik
weg van jou
weg van mezelf
klamp me even nog vast
aan een stuk wrakhout
Wacht
tot een draaikolk
me meezuigt
en ik
verdrink
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.
Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.
Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.
donderdag 8 december 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mooi.
BeantwoordenVerwijderenNeem toch maar een reddingsvest mee.
Prachtig geschreven. Ik hoop niet dat je verdrinkt.
BeantwoordenVerwijderenHeel mooi! Watertrappelen meid... dan blijf je wel boven.
BeantwoordenVerwijderen't Heeft een prachtige start, Veerle, maar ...een pijnlijk einde...
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
Heel mooi geschreven, maar schrik toch een beetje van het einde. Toch maar een reddingsboei meenemen misschien?
BeantwoordenVerwijdereneen mooi gedicht, maar dat einde is toch maar drastisch
BeantwoordenVerwijderenIk klamp me graag nog even vast als het mag. Prachtig gedicht Veerle!
BeantwoordenVerwijderenik ben eens in je archief gaan wandelen ... dit hier vind ik heel aangrijpend .....
BeantwoordenVerwijderen