Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 6 november 2011

Papa geeft je vleugels

Met een verlegen lachje op haar lippen sluipt ze de bakkerszaak van haar ouders binnen, grist een koffiekoek uit het rek en maakt zich snel weer uit de voeten zonder ook maar een klant aan te kijken. Ze weet wat ze wil, dit timide meisje.
Ook wat sporten betreft is dat zo: ze wil voetballen. Dat er in ons dorp alleen een jongensvoetbalploeg is deert haar niet. Al enkele weken traint ze als enig meisje met de 'mini's' mee. Ze doet goed haar best. Maar haar stem krijgt niemand te horen. En als de trainer haar aanspreekt staart ze steevast naar de grond.
Dan is het moment van haar eerste wedstrijd aangebroken. Ze lummelt maar wat rond op het plein, blijft op een veilige afstand van de bal. Tot na zo'n kwartiertje spelen haar papa eraan komt.
'Vooruit, Ianthe!' roept hij, 'Naar die bal!'
En plots vliegt ze over het grasveld. Ze pakt de bal van een jongen af en schopt hem recht het doel in.
'Yeah!' klinkt het luid.
Haar ogen zoeken haar papa. Ze fonkelen.
Hij glundert. 'Knap, hoor, meisje!'
Ze werpt zich nu voluit in het spel. Springt naar de bal. Pakt hem af. Dribbelt. Schopt. En maakt weer een doelpunt.
'Ianthe! Ianthe!' galmt het.
Ze geeft het beste van zichzelf. Het lijkt alsof ze vleugels kreeg. Nog een derde keer trapt ze de bal tussen de latten. En zorgt zo voor de eerste overwinning van onze 'mini's' dit seizoen.
Meteen is ze de ster van het dorp.

8 opmerkingen:

  1. Een bloem van een kind...
    ... Papa, ik hou zoveel van jou...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ianthe? Nog nooit gehoord. Wel mooie naam.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Een heerlijk smulverhaaltje!
    Een dikke proficiat aan de mini's en ... nog meer van dat!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. De kracht tussen een papa en een dochter is onuitputtelijk! Heerlijk postje.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi verhaal, de band tussen vader en dochter is een heel bijzondere (dat blijkt wel weer).

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!