D. kwam meer dan een uur te laat aan op school.
'Mijn oma is gestorven,' excuseerde hij zich, 'Ik moest haar helpen animeren.'
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.
Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.
Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.
zondag 3 maart 2013
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ongewilde galgenhumor. Heerlijk!
BeantwoordenVerwijderenNatuurlijk, Veerle, tover je een glimlach op mijn gezicht...
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
Zo onmogelijk is het niet. Mijn neefje reanimeerde zijn vader. Maar daarna ga je niet meer naar school.Dat is wel onmogelijk volgens mij.
BeantwoordenVerwijderenDe animatie is precies dan toch niet gelukt.
BeantwoordenVerwijderenwat een kleine verspreking kan doen, moet er van glimlachen
BeantwoordenVerwijderenEn dan mag je als juf niet lachen :-)
BeantwoordenVerwijderenDoor de animatie heeft oma haar dan dood gelachen ;-) Ik zou er niet mee mogen lachen, maar het is een lapsus om u tegen te zeggen. Excuses! :-)
BeantwoordenVerwijderen