Toen de tuin vanmorgen weer even wit zag, zweefden mijn gedachten naar dit moment:
Behoedzaam zette hij een poot op het sneeuwtapijt om hem vliegensvlug terug te trekken en rechtsomkeert te maken. Tot hij het, nadat ik de achterdeur nog verscheidene keren voor hem had geopend, eindelijk aandurfde de witte wereld in te stappen. Traag deed hij dat, poot per poot, voorzichtig, alsof een reusachtig monster vanonder de witte deken tevoorschijn zou kunnen springen om hem zomaar te verslinden.
Het enige echter dat in zijn buurt rondsprong, van tak naar tak in de hibiscus, was een roodborstje.
Pas toen hij dat in de gaten kreeg, vergat hij het gevaar en huppelde enthousiast naar het beestje toe en even later ook de wijde wereld in.
Toen het een dikke maand geleden even lente leek, ging hij opnieuw op pad. Trok hij opnieuw de wijde wereld in. Zonder angst nu.
We hebben hem niet meer teruggezien.
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.
Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.
Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.
zondag 10 maart 2013
De wijde wereld
Labels:
afscheid,
ditjes en datjes,
dood,
huisdier,
kat,
poes,
verdwijning
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Niet meer teruggezien? Oei, da's een trieste tijding. Ik hoop voor jou dat 'En die kat kwam weer' alsnog bewaarheid mag worden.
BeantwoordenVerwijderenNa meer dan een maand? Ik vrees ervoor. Het is het derde beestje op een dik jaar tijd dat we moeten afgeven. En ook al zijn het maar katten, het weegt toch zwaar op ons gezin.
VerwijderenIk weet het, het weegt enorm zwaar.
VerwijderenOnze kater is vorig jaar drieënhalf weken weggebleven. Opeens was hij er terug. Vandaar mijn reactie.
Durfde ik maar zo enthousiast zijn...
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
Ai, wat jammer!
BeantwoordenVerwijderenDat is daar gevaarlijk voor katten.
BeantwoordenVerwijderenToch meer succes gewenst met de volgende als die er nog komt.
Verdorie toch! Wie weet, hopelijk...
BeantwoordenVerwijderenOnze poes mag niet buiten. Maar we twijfelen toch. Zouden we het haar niet gunnen: de vrijheid van onze tuin, de ruimte, de beestjes...? Konden we het haar maar vertellen dat onze tuin veilig is en daarbuiten niet. Begrepen onze katten dat maar. Dan zou dat veel leed sparen hè.
BeantwoordenVerwijderenIk duim dat jullie kat op een goeie dag terug naar huis komt.
Je mist die! Niet meer dan normaal! Hopelijk vind hij alsnog de weg naar huis terug!
BeantwoordenVerwijderenje kat is dus nog altijd niet terug gekomen ..... normaal dat jullie het beestje missen .... wie weet misschien .... je weet maar nooit
BeantwoordenVerwijderenAch wat sneu en wat zal je het beestje missen. Dikke knuffel.
BeantwoordenVerwijderenTriestig verhaal maar evenwel mooi geschreven. Als altijd, trouwens.
BeantwoordenVerwijderen