Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 13 januari 2013

Gedicht

ik wil je nog niet loslaten
ook niet nu je de dagen
aan elkaar slaapt

en ik me in stilte vergaap
aan het zijdepapier
dat nog van je rest

ook niet nu dat zachtjes
inscheurt, de hoeken brokkelen
ik streel je

bewaar je zorgvuldig
in het kastje
naast mijn bed

12 opmerkingen:

  1. Hoe verder ik lees, hoe anders de voorstelling, Veerle... Het heeft meer dan iets...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zalige zinnen, maar de inhoud ontgaat me. Kun je deze ignorant wat toelichten?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Ik licht niet graag toe, omdat bij poëzie iedereen andere associaties maakt, en je door je eigen bedoeling uit te leggen anderen die kans ontneemt, maar wat Jacques in de reactie hieronder aanhaalt, leunt heel dicht aan bij wat ik voelde toen ik dit gedicht schreef.

      Verwijderen
  3. Mijn moeder wordt straks 90, huid van zijdepapier, verbrokkelend lijf, verbrokkelend hoofd...
    Dit gedicht raakt me...

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Drie keer scheepsrecht... Heb al drie keer een reactie getracht te plaatsen; niet gelukt.
    Je gedicht raakt me diep Veerle, weet er verder nauwelijks woorden aan te geven. Zo fijngevoelig en liefdevol.
    Ook de woorden van Jacques raken me.
    Herkenning. Mijn moeder die steeds breekbaarder wordt. Haar wereld steeds kleiner en pogend de wereld zo lang mogelijk zo groot mogelijk te houden. Dapper en krachtig. Bianca

    BeantwoordenVerwijderen
  5. hier word ik stil van , de broosheid van het leven ....

    BeantwoordenVerwijderen
  6. wow, dat raakt... ontroert... heel erg mooi veerle!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. je zinnen maken scheurtjes in mijn ziel. Raak.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!