Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zaterdag 27 oktober 2012

Vijfenveertig

Vijfenveertig word ik vandaag. Als ik het geluk heb een kwiek oudje te worden ben ik misschien in de helft van mijn leven. Evengoed kan het morgen al gedaan met me zijn. Maar toch zweeft dat gevoel van 'in de helft zijn' al een tijdje rond mij. Het is zo vaak aanwezig dat ik bij 'de eerste helft' stil wil blijven staan.
Daarom duik ik vanaf vandaag vijfenveertig dagen lang in mijn herinneringen. Ik kijk terug, pik dingen op en schrijf ze hier op als steentjes uit een groot mozaïek. Ik doe dat niet chronologisch. Zoek ook geen rode draad. Ik schrijf gewoon wat in me opkomt, herinneringen die ik koester, dingen die ik bijna vergeten was maar plots toch weer komen boven drijven, leuke en minder leuke voorvallen,...

De zwarte schoenen

Onderaan de trap bij meter in de gang, naast een mantelkast met een plank waar enkele hoeden op lagen, stond een bruin schoenkastje. De schoenen van meter stonden er netjes naast elkaar: crèmekleurige sandalen met een veter die op de wreef moest worden gestrikt, witte instappers met een brede hak van zo'n drie centimeter, ongeveer hetzelfde model in het blauw, nog zo'n paar in het zwart, sponzen sloffen,... Niks elegants, want meter was toen al niet meer goed te been, behalve dat ene zwarte paar met fijne naaldhakjes, een glimmende stof en een ellenlange scherpe punt.
De schoenen van mijn dromen! Die lange punt maakte ze in mijn ogen punkie.
Meter had ze gedragen op het huwelijk van mijn ouders en daarom had ze ze ook bewaard.
'Oh, meter!' juichte ik, 'Welke maat zijn ze? Mag ik ze eens passen?'
Ze waren maat 38 en half, terwijl ik een 39 had. Ik moest mijn tenen krullen opdat mijn voeten erin zouden passen, maar ze waren oh zo mooi. En ik had gehoord dat je schoenen een beetje kon vergroten door er nat krantenpapier in te stoppen, dus zou ik het met een beetje geluk wel voor elkaar krijgen dat ze echt gingen passen.
'Kijk meter, het lukt net,' zei ik, 'Zijn ze niet prachtig? Mag ik ze hebben?'
Ik kreeg ze, want meter kon me niets weigeren.
Diezelfde dag nog stopte ik er natte krantenproppen in, die ik de volgende dagen door nieuw nat papier verving. Af en toe paste ik de schoenen. Ik maakte mezelf dan wijs dat ze al wat ruimer zaten.
Toen ik het volgende weekend uitging wrong ik mijn voeten in de schoenen. Mijn tenen moest ik nog steeds krullen. Erop droeg ik een supersmalle rode jeans, waarvan ik de pijpen zelf had versmald, en een zwart truitje. Mijn haren had ik wild getoupeerd. Ik negeerde de pijn aan mijn voeten en voelde me een pak zelfzekerder dan anders.
De hele avond stond ik op de dansvloer. Na een poos voelde ik de pijn echt niet meer. Het was een superavond.
Tot we in de vroege uurtjes naar huis reden. Plots deden mijn voeten zo erg pijn dat ik de schoenen geen seconde langer meer aan mijn voeten kon verdragen. Niet alleen mijn tenen, ook de bal van mijn voet en mijn hielen kermden het uit. Thuis merkte ik dat mijn voeten gezwollen waren en mijn tenen blauw. De pijn heeft langer dan een week aangehouden.
Eerst stonden de schoenen nog tussen de andere exemplaren die ik regelmatig droeg. Daarna zijn ze verhuisd naar het bruine schoenkastje onder de trap in de gang bij ons thuis. Later zijn ze ook daaruit weggeraakt. Maar ze waren wel oh zo mooi. En ze hebben me ook een superavond bezorgd.


16 opmerkingen:

  1. Nog héél véél gelukkige, gezonde jaren, Veerle !
    Je verwent ons met je verhalen... Steeds weer 'oh, zo mooi' !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ach... dat maakt dát het waard veerle,

    van harte gefeliciteerd met je verjaardag....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Proficiat met je verjaardag!
    Voor even waren het magische schoenen, mooie herinnering.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Tjuu toch, grote voeten hebben hé!

    Leuk ideetje, 45 herinneringen opschrijven, heb je er 45?
    Ja,zeker wel heeft iedereen meer herinneringen dan men denkt ... zou ik er 55 hebben?

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Proficiat, je bent juist een jaartje ouder dan mij. Maar we voelen ons nog jong, niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ook nog een hele fijne van mij gewenst!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Proficiat met je verjaardag, leeftijdsgenootje!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Haha, tof idee. Ik had zo schoenen van een tante van mijn ma. Zwarte met een strikje uit de jaren 50. Ze pasten me perfect en ik heb ze afgedragen tot ze versleten waren. Gefeliciteerd met je verjaardag!

    BeantwoordenVerwijderen
  9. nog een heel late gelukkige verjaardag ....

    wie het schoentje past trekt het aan zegt men, het paste jou dan niet heel echt maar je had wel een fantastische avond ...

    heel mooi geschreven

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Met wat vertraging: gelukkige verjaardag! En heel fijn projectje dat je hier hebt opgezet.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Schrijf jij maar lustig verder. Graai maar in die herinneringen. Zo komen oude beelden ook bij mij weer tot leven ! ;-). Liefs van G

    BeantwoordenVerwijderen
  12. hé veerle

    nu voel ik me nog schuldiger dat ik je geen kaartje stuurde met je verjaardag! je bent ook nog es 45 geworden! de omstandigheden... maar goed, ik ga het goedmaken! om te beginnen ga ik je 45-blogjes-project (proberen te) volgen, leuk idee trouwens! en verder heb je nog wat van me te goed!
    tot gauw en veel liefs...

    BeantwoordenVerwijderen
  13. Het was een tijdje geleden dat ik nog eens op je blog kwam lezen... En kijk, wat ontdek ik? Wij verjaren op dezelfde dag! :-)
    Wat een mooi 45-dagen project. Ondertussen is het al bijna af, knap hoor. Ik heb nog veel tekst in te halen!

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!