Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

dinsdag 30 oktober 2012

Vijfenveertig (4)

Een lange jurk

Op het einde van het schooljaar ging onze juf, juffrouw Van Bosstraeten, op pensioen. In het grootste geheim planden we met de hele school een feest voor haar. Wij van het vierde leerjaar, haar allerlaatste klas, kregen daarbij een prominente rol. Diane las een gedicht voor. Wendy en Ann voerden een sketch op. En met de hele klas dansten we de vlegerd, een volksdans. Wekenlang hadden we daarvoor geoefend tijdens de turnles. Omdat onze turnmeester wilde dat het er allemaal heel chique uitzag, had hij ons gevraagd die dag een lange jurk aan te trekken. Maar ik had helemaal geen lange jurk.
Dat durfde ik niet zomaar toegeven. Ik was bang dat iedereen me zou uitlachen als ik de dag van het feest als enige zonder lange jurk zou verschijnen. Want wie had nu geen lange jurk?
Ik had wel een lang nachtkleed, een rood met groene en blauwe figuurtjes en een lint dat in mijn taille moest worden geknoopt. Een heel mooi nachtkleed trouwens. Zou dat voor lange jurk kunnen doorgaan?
De dag van het pensioneringsfeest smokkelde ik dit slaapkleed mee naar school. Om alle verdenking uit te sluiten vertelde ik mijn klasgenoten op welke feesten ik het allemaal had gedragen, huwelijken van neven en nichten die in werkelijkheid slechts een paar jaar ouder waren dan ikzelf, tuinfeesten bij niet bestaande vrienden van mijn ouders,...
Speciaal voor juffrouw Van Bosstraeten, nota bene mijn lievelingsjuf, en voor het oog van de hele school danste ik die dag in mijn nachtkleed.
Niemand heeft me uitgelachen, toch niet in mijn gezicht, maar het kan niet anders of de juffen en de turnmeester hebben dat wel in hun vuistje gedaan.


Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

8 opmerkingen:

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!