Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zondag 28 oktober 2012

Vijfenveertig (2)

In het Volkswagenbusje

Voor het eerst neem ik deel aan een turnwedstrijd. Ons vake brengt me naar de turnzaal. Van daar rijden we met het Volkswagenbusje van de Luc, onze trainer, naar Hofstade waar de wedstrijd zal plaatsvinden.
In het busje zitten we dicht op elkaar gepakt. Ik zit tussen Ilse en Tania op de schoot van Bieke, Christel zit op de mijne. Ik word haast verpletterd. Ook de anderen zitten dicht naast en op elkaar. Zelfs op de grond tussen de banken zitten jongens en meisjes. In het totaal zijn we met wel dertig kinderen.
Ook voor mijn vriendinnen is het hun eerste wedstrijd. We zijn allemaal heel zenuwachtig en daardoor is het nogal stil op de bus.
's Avonds stapelen we onszelf weer op en tussen de banken om terug naar de turnzaal te rijden. De spanning is geweken en dat hoor je aan ons uitbundig gekwetter. Na een poos beginnen we te zingen van 'Al die willen te kapren varen', 'k Heb de zon zien zakken in de zee' en 'Een Nederlandse Amerikaan'.
Dit laatste lied doen we met bewegingen en al: 'Van voor naar achter, van links naar rechts, van boven naar onder, van links naar rechts,...'
Wat hebben we een lol, tot het busje vervaarlijk mee wiebelt en de Luc zijn stem verheft.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

8 opmerkingen:

  1. zo uitbundig dat het busje begon te wiebelen , maar ja alle spanning was ook weg hé

    BeantwoordenVerwijderen
  2. :-) Heerlijk, die terugduiken in de tijd!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Je neemt me mee in jouw en mijn herinneringen....

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat een subliem idee dat terug in de tijd :-)

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Het waren gouden (medaille) tijden, Veerle... !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Nu begrijp ik waarom je op mijn nostalgisch logje reageerde, jij bent immers ook volop terug in de tijd aan het duiken. Wat een mooi geschreven logjes, ik heb ze met veel plezier gelezen... bedankt!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. dat kan je je in deze tijd niet meer voorstellen hè, dat iemand het zou aandurven om zoveel kinderen tegelijkertijd te vervoeren.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. We hebben ooit ook met 11 in een klein Ladaatje gezeten. Dat kan nu inderdaad (en gelukkig) niet meer.

      Verwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!