Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 1 oktober 2012

Lieve P.

Lieve P.

Zelf vond ik het nog wat snel na de dood van Poeslief, toen we jou en je broer uit een nest van vier poesjes kozen, maar mijn huisgenoten waren wel al aan nieuwe huisdieren toe. Zoonlief besliste dat je broer en jij dat werden, je broer omdat hij toch wel erg veel weg had van Poeslief en jij omdat je hem overal zo schattig volgde. We kozen meteen twee poezen uit, omdat jullie dan heel leuk samen zouden kunnen spelen, en omdat we niet helemaal met lege handen zouden staan als een van jullie beiden ooit dood zou gaan. Jullie hadden nog een poosje moedermelk nodig, dus namen we jullie nog niet meteen mee naar huis. Maar thuis brachten we wel alles in gereedheid voor jullie komst en een paar weken later waren we er weer.
Toen volgde je Zoonlief helemaal niet zoals de eerste keer. Je zat ineegedoken in je kooi en we hadden veel moeite om je eruit te krijgen. De eigenares van het pension vertelde dat je nog niet zelfstandig at en dronk, maar je was ondertussen al negen weken, dus was ze ervan overtuigd dat als je moeder niet meer in de buurt was dit zichzelf wel zou oplossen. Met een klein hartje namen we je mee.
Thuis ging je helemaal niet, zoals je broer, op ontdekkingstocht, en je at of dronk ook helemaal niets. Je kroop in een hoekje en sliep veel. Ik was bang dat je zou uitdrogen en gaf je daarom water met een pipetje. Ik vermoedde dat je ernstig ziek was.
De volgende morgen bleek mijn vermoeden juist te zijn, want toen gaf je ook over. Helaas kon ik niet naar de dierenarts met je, want het was zondag. Ik bleef je de hele dag door water geven en af en toe ook een beetje yoghurt.
Op maandag reden we zo snel mogelijk naar de dierenarts. Zij vreesde dat je de kattenziekte had, iets waar geen medicijn voor bestaat. Maar omdat wij je niet zomaar wilden opgeven, startten we toch een antibioticakuur. De dierenarts diende je ook fysiologisch serum toe, omdat je inderdaad al heel erg aan het uitdrogen was. Thuis gaf ik je zowat om het uur een pipetje met water, medicijnen, krachtvoer, yoghurt, of bouillon en later ook kattenvoeding gemixt met bouillon. Blijkbaar sloeg de antibiotica aan, want stilaan wandelde je al eens rond of speelde je even met je broer. De volgende dag zag je er al een stuk beter uit. Je kreeg nog eens fysiologisch serum en begon zelf van de bouillon met kattenvoeding te eten.
Anders dan je broer kwam je niet zo vaak flodderen, maar wel kwam er almaar meer leven in je. We genoten ervan je door het huis te zien hollen en samen met je broer te zien te spelen. Ik was ontzettend blij dat je het had gehaald en was op deze korte tijd al heel veel van je gaan houden. Net als Manlief en Zoonlief.
Na een tijdje mocht je samen met je broer aan een lange leiband buiten spelen. Zo wilden we je de omgeving leren kennen. Je amuseerde je reuze op de glijbaan waar Zoonlief al lang niet meer op speelt, maar die toch niet uit onze tuin is weggeraakt. Moeizaam kroop je erop naar boven om dan pijlsnel naar beneden te glijden. Een gek zicht was het!
Tijdens onze vakantie zorgde Buurman voor jou en je broer. Toen we na veertien dagen thuiskwamen schrokken we ervan hoe groot je was geworden. Jij, die door je ziekte in het begin altijd de kleinste van de twee was geweest, was nu zelfs groter dan je broer.
Je werd aanhankelijker en kwam vaker kopjes geven of op onze schoot liggen. Tegelijk was je heel levendig. Meestal nam jij het voortouw in jullie spel. Zowel binnen als buiten.
En dat buiten is je fataal geworden. Op een vrijdagavond belde een man aan. Hij had het adreskokertje vast dat je aan een bandje om je hals droeg. 'Mevrouw, je poes is dood,' zei hij, 'Ik heb ze hier op straat gevonden.'
Ik weet niet wat ik hem heb geantwoord. Iets van dat dit niet kon, en niet mocht, denk ik, dat het de eerste keer was dat je op straat kwam, want dat je eigenlijk altijd in de tuin speelde, en dat je nog geen vijf maanden oud was,...
Ik heb je in mijn armen naar de tuin gedragen. Je was nog warm. Je had een kleine wonde in je zij en je halsband was ontzettend vuil. Verder zag je er nog zo mooi uit.
Zaterdag hebben we je begraven in ons oerwoud. Naast Poeslief.
Wat heb je pech gehad, lieve P. Eerst zo ziek zijn en nu dit. Aan je levenslust kan het nochtans niet hebben gelegen, want die hàd je. En kracht had je ook. Dat heb je je eerste weken bij ons bewezen.
We hadden twee poezen gekozen omdat jullie fijn samen zouden kunnen spelen, weet je nog? Je broer, die loopt hier verloren nu.
We hadden er ook twee gekozen om niet met lege handen te staan als er een dood zou gaan. Maar nooit hadden we gedacht dat dit zo snel al zou zijn. Dat was, verdorie, ook de niet bedoeling. Ook al was je maar een paar maanden bij ons, je hoorde er gewoon bij. We missen je.

XXX
veerle






8 opmerkingen:

  1. Ocharme toch, Veerle...
    Dikke knuffel,
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Oooh, zo triestig! En het was juist zo'n levenslustige doorzetter, je had er zoveel energie en geloof in gestoken!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Wat ontzettend triest! Zo'n berichten zijn de reden waarom ik onze poes niet alleen buiten laat lopen. Ook al zou ze graag willen. Ze hoort ook bij ons gezin en we zouden ze veel te hard missen mocht haar iets overkomen.
    Sterkte!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. De tranen staan me in de ogen na het lezen van je blogje. Wat oneerlijk! Heel veel sterkte met het verwerken van dit veel te vroege verlies.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Och hoe in-triest! Je hecht je zo aan die beestjes en dan gebeurt zoiets totaal onverwacht, heel spijtig.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Een moeizame start en dan dit...ocharme die lieve snorremans.

    Mss toch nog een kitten erbij halen voor broerlief wat te troosten?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ja, wij hebben zo twee jaar geleden ons hondje van een jaar oud moeten afgeven, zomaar doodgegaan, en we missen hem nog altijd, onze Charlie. Een mens hecht zich aan zo'n beestje hé.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!