Caleidoscoop

Nu de pakjesperiode achter de rug is haal ik weer opgelucht adem. Niet dat ik mijn vrienden en familie niet graag verras met leuke hebbedingetjes. Integendeel, ik vind het zalig hen te verwennen met het ultieme cadeau. Alleen wordt het elk jaar moeilijker dat op de kop te tikken. Mijn ouders die hebben alles al. Mijn vriendin haar huis staat bomvol prachtige spullen. Mijn nonkel kan de flessen in zijn wijnkelder niet meer de baas. Zoonliefs kamer lijkt sowieso op een speelgoedwinkel. De restaurantcheques, muziek- en verrassingsbonnen zijn ondertussen al afgezaagd. En mijn inventiviteit laat het jaar na jaar meer afweten.
Niet dat ik er niet van hou zelf pakjes open te maken. Maar mijn kennissen kampen met hetzelfde probleem. Alle verwenpakketten heb ik ondertussen al uitgeprobeerd. Snoepen is desastreus voor mijn lijn. En ook ons huis en onze kasten zitten reeds tjokvol.
En toch is er in die lawine van cadeaus elk jaar een geschenk dat wel de nagel op de kop slaat. Soms is het iets dat ik heb uitgekozen. De fonkelingen in de ogen van wie het krijgt geven me dan een warm gevoel. Soms is het iets dat een ander voor mij heeft uitgezocht. Iets waarvan ik helemaal happy word. Dit jaar is het een geschenk voor Zoonlief. Hij kreeg een caleidoscoop, een kijker waardoor je de werkelijkheid als een soort mandala ziet. Als je aan de koker draait verschijnen telkens nieuwe patronen. Niet alleen hij beleeft plezier aan het ding, ook ik durf de kijker voor mijn ogen zetten als ik aan een pauzemoment toe ben. Ik waan me dan even in een oosterse moskee met een prachtige koepel, een paleis met bijzondere mozaïeken of een andere hemelse plek. Ik reis dan even weg en, echt, daarna kan er weer een poos tegen.