Vijfenveertig (23)

Zwangerschapstest

'Ik ben moe,’ zei ik die laatste middag van onze wijnreis naar Bourgogne aan tafel.
'Je zal nog moeder worden,’ grapte L.
Manlief en ik keken elkaar een seconde aan. We zeiden niets. Maar R. had het opgemerkt.
Vanaf dat moment wist zij dat ik zwanger was. Zelf geloofden we daar nog niet in. Mijn maandstonden lieten deze maand wel wat langer op zich wachten dan gewoonlijk, maar wie zegt dat ik een regelmatige cyclus had. Dat hoefde volgens mij nergens op te wijzen. Ik was pas gestopt met mijn pil. De meeste van mijn vriendinnen hadden maanden, en sommigen zelfs jaren moeten wachten voor ze zwanger waren. Dus waarom zou ik dan, die tenslotte toch al een flink pak ouder was dan diezelfde vriendinnen toen zij aan kindjes begonnen, zo snel prijs hebben?
Maar ik was wel moe. Tijdens de terugreis viel ik als een blok in slaap op de bus.

De volgende dag haalde ik toch maar een Predictortest in huis. Net voor ik het avondmaal zou beginnen klaarmaken, plaste ik op het staafje en wachtte toen samen met Manlief een lange, spannende minuut.
‘Het zal wel niks zijn,’ zeiden we nog, ‘Zo snel dat kan gewoon niet.’
Maar het was wel iets. De Predictor kleurde roze. Er groeide een klein mensje in mijn buik.
Manlief en ik vielen elkaar in de armen. Het ene moment leek het alsof ik dit droomde, het andere voelde ik me heel erg zwanger. We waren blij, ontzettend blij. Maar het was ook verwarrend. We beseften dat moeilijkste opdracht van ons leven was begonnen. De boeiendste ook.
We stelden ons avondmaal uit en kraakten een flesje champagne.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.