Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

dinsdag 13 november 2012

Vijfenveertig (18)

Dubbelfeest

25 februari is altijd een vrolijke dag geweest. Zowel ons moeke als moéke, mijn grootmoeder langs vaders zijde, waren dan jarig.
Meestal vierden we eerst een beetje thuis met ons gezin. Daarna feestten we bij moéke verder, vaak met verschillende tantes en nonkels en neven en nichten erbij. Als cadeau namen we steeds vijf kilogram Chocotoffs voor moéke mee, want dat waren haar lievelingssnoepjes. Maar wij lustten die ook, weet je, en hielpen haar bijgevolg toch de zak leegmaken. Alleen deden we dat nog niet op de verjaardag zelf, want dan stonden er steevast ‘pateekes’ klaar.
Toen moéke vijfenzeventig werd organiseerden we met de hele familie een verjaardagspartij bij tante L. Een kokkin kookte een feestmaal en alle kleinkinderen speechten recht uit hun hart.
Toen ze tachtig werd kwam moéke haar huis niet graag meer uit. Dus vierden we bij haar thuis met de hele familie. Die was ondertussen een pak groter geworden. Verschillende neven en nichten waren toen immers getrouwd en er waren zelfs al achterkleinkinderen geboren.

Dat moéke ooit een dochtertje had verloren heb ik altijd wel geweten, maar dat dit meisje is gestorven op moékes verjaardag, vertelde nonkel W. me pas vele jaren na haar dood.
Toen pas begreep ik dat dit dubbelfeest op 25 februari voor moéke altijd heel dubbel moet zijn geweest.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

5 opmerkingen:

  1. Niet echt een 'happy end', Veerle..., wel heel mooi geschreven !
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Eigenlijk vreemd dat je dat pas zoveel jaren later te weten kwam.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mijn moeder verloor haar zoontje ook dat geboren is op de eerste dag van de oorlog, en gestorven op de laatste, ik weet dus hoe moeilijk het voor een moeder is...
    Prachtig geschreven alweer Veerle!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi geschreven Veerle, ook mijn moeder verloor mijn broertje en ik zal me altijd blijven herinneren hoe moeilijk het was voor haar om over te praten; eigenlijk deed ze dat nooit, behalve dan de opmerking dat 'een kind verliezen het moeilijkste is dat een moeder kan overkomen....'

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Indrukwekkend. Dank je wel dat je dit wilt delen.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!