Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

maandag 26 november 2012

Vijfenveertig (31)

Drie-eenheid

Haar had ik het eerst leren kennen. Ze was vrijwilligster bij dezelfde organisatie als ik. We zaten er in dezelfde werkgroep. We bereidden samen boeiende vormingsmomenten voor en staken ludieke studiedagen in elkaar.
Toen ze me aan haar vriend voorstelde klikte het ook met hem meteen.
Terwijl ik met haar uren aan de telefoon hing, en we naast ons vrijwilligerswerk ook regelmatig samen gingen markten, draaiden mijn contacten met hem meer rond muziek. Hij nam zowat zijn hele platencollectie op cassetjes voor me op. We konden ook goed over zijn gehandicapte broertje praten. En op momenten waarop zij naar haar werk was, trokken we wel eens naar een zwemvijver in de buurt, waar we dan lekker in het zonnetje lagen en stoeiden in het water.
Onder ons drietjes gingen we regelmatig een hapje eten, zaten we urenlang op café te kletsen, en natuurlijk gingen we ook samen uit. Wij drieën, dat voelde echt goed.
Na een fuif bracht hij mij normaalgezien het eerst naar huis, maar dit keer wilde hij het andersom, zogezegd omdat ik dichter in zijn buurt woonde. Maar toen zij al thuis was afgezet, reed hij mijn straat zomaar voorbij.
‘Wat doe je nu?’ vroeg ik.
‘Ach…’ Hij draaide zijn gezicht. Zijn ogen fonkelden. ‘Het is nog vroeg. Ik wil nog wat praten…’
Hij parkeerde zijn wagen op een verlaten pleintje wat verderop. Opnieuw keerde hij zijn gezicht naar me toe. Ik glimlachte ongemakkelijk. Wilde iets zeggen, maar vond de juiste woorden niet, alsof ze zich hadden verstopt in het donker om ons heen. Ook hij zei niks. Hij keek me alleen doordringend aan.
‘Het is fris,’ stamelde ik toch na een tijd. Maar meteen had ik daar spijt van, want dit was wel het stomste dat ik had kunnen zeggen.
Hij zag er een teken in om dichterbij te komen en zijn arm om mijn schouders te slaan. Ik schoof wat naar het portier toe. Hij pakte mijn gezicht vast, streelde het en probeerde het te kussen.
‘Denk aan haar…’ prevelde ik.
‘Ze hoeft dit toch niet te weten,’ wierp hij tegen.
Hij drukte zijn lichaam op het mijne.
Maar ik had de klink al in mijn hand. Ik wrong me onder hem uit en opende de autodeur.
‘Doe niet zo gek,’ zei hij daarop. Hij zette zich weer recht op zijn stoel.
Toen werd het stil. En het bleef stil tot ik na vele lange minuten opnieuw aanstalten maakte om uit te stappen. ‘Ik ga wel te voet.’
Hij hield me tegen. ‘Geen sprake van. Ik breng je.’ Zijn motor startte.
Voor ons huis drukte ik nog, als anders, een zoen op zijn wang. Nu was hij het die terugtrok.

Toen ik haar de volgende dag opbelde, antwoordde ze nogal bot. Toen ik wilde afspreken om samen iets leuks te doen, scheepte ze me zomaar af. En voor de vrijwilligersorganisatie had ze plots geen energie meer.
Ik hoef niet te raden wat hij haar heeft verteld.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

4 opmerkingen:

  1. Heel veel respect voor jou, Veerle. Jammer voor die vriendschap...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ai! Pijnlijk, heel pijnlijk! Is het ooit nog goed gekomen tussen jullie en tussen hen?

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Onze vriendschap is hier gestopt. Geen idee hoe het hen is vergaan.

      Verwijderen
  3. vind het erg dat het zo heeft moeten zijn

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!