Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

vrijdag 16 november 2012

Vijfenveertig (21)

De vlek

We zijn de enige klas die nog op de speelplaats staat. Juffrouw D.B. wacht tot we netjes op twee rijen staan, met onze armen over elkaar, en tot we muisstil zijn. Net als dat lukt, kraait er een haan.
Met een commandantenblik stapt onze juffrouw tussen de rijen. W. krijgt een tik omdat haar voet net iets buiten de tegel komt waar ze op hoort te staan.
Als onze juffrouw D. passeert, zucht ze. ‘Is het weer van dat?’
Al onze gezichten draaien naar D. D. richt haar ogen op de grond. Op haar lange witte rok is een grote bruinrode vlek.
‘Heb je verband bij?’ gaat de juffrouw verder.
‘Nee…,’ knikt D. aarzelend. Ze krimpt in elkaar.
Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt. De vorige keer had ik geen idee waar die plek vandaan kwam. Maar ondertussen weet ik het. Ik vroeg het aan ons moeke en ze heeft het me allemaal verteld. D. heeft haar maandstonden.
Juffrouw D.B. zegt dat we rustig naar de klas mogen gaan. Maar D. mag niet mee. Ze moet eerst naar de directrice. Ze durft niemand meer aankijken. Ze weent bijna.
Eigenlijk is dat toch niet nodig? Natuurlijk is die vlek niet plezant. Maar het betekent wel dat ze al groot is. Ik zou ook al groot willen zijn. Alleen zou ik dan geen witte rok dragen.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

4 opmerkingen:

  1. Wat waren kinderen vroeger toch onvoorbereid en wat konden juffen toch gemeen hard zijn :-(

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Al die jaren later, voel ik zelfs nu nog bij het lezen van jouw verhaal medelijden met D. Had die juf dan zelf nooit maandstonden?, vraagt een mens zich af. Wat fijn dat er over dat soort dingen nu veel meer open wordt gepraat door ouders en leerkrachten.

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!