Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

vrijdag 9 november 2012

Vijfenveertig (14)

Mijn ‘velouren’ vest

Mijn kleerkast hangt vol lange Indische jurken, kleurrijke sjaaltjes, broeken die ik zo erg heb versmald dat het wel vijf minuten duurt voor ik in mijn broekspijpen ben gesukkeld, boerenhemden en truien die enkele maten te groot zijn. Alleen een jeansvest ontbreekt erin.
Ik vind dat een ramp. Zowat het ergste dat me kan overkomen zelfs, want een jeansvest heb je nodig om mee te zijn. Al mijn vrienden hebben er een. En ook mijn nicht, G. Maar hoe ik ook zaag en zeur, ons moeder is onverbiddelijk. Ik krijg er geen! Ze met mijn eigen geld betalen is geen optie, want ons moeder dreigt ermee dat ik buiten vlieg als ik met zo’n vest thuis durf te komen.
Dag na dag pieker ik me suf over hoe ik dit probleem krijg opgelost. Ik spaar alvast toch wat centen bij elkaar. En dan heb ik een inval. Over een ‘velouren’ vest heeft ons moeder niks gezegd. Ik fiets naar de stad en koop daar net hetzelfde model als de jeansvest die iedereen heeft, maar dan van zwart velours.
Thuis toon ik niet, zoals anders, enthousiast mijn aankopen. En als ons moeder daarop aandringt, diep ik eerst een kaki katoenen tas op, die ik van de rest van mijn centen heb gekocht, en een flesje patchoeli. Maar dan kan ik de vest niet langer meer verbergen.
Ons moeder zegt er niet veel op.
De rest van mijn tienertijd zijn deze vest en ik net zo onafscheidelijk als een Siamese tweeling.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

3 opmerkingen:

  1. Stond wel ietsje 'sjieker' dan die jeansvest, Veerle. Van patchouli hield ik niet...
    Onze moeders zijn vergelijkbaaar...
    Lie(f)s.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. hihi .. heel herkenbaar verhaal, veerle!
    met dit verschil, dat ik wel een jeansvest kreeg.
    eentje van lois nogwel! :-)))))

    fijn weekend,

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Ik herken dat! Wat kan jij daar mooi over schrijven... bedankt voor dit streepje schoonheid Veerle!

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!