Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

zaterdag 24 november 2012

Vijfenveertig (29)

Schommelen

Zoals vaak na een uitstap stoppen we ook vandaag in ‘Het Torenhof’ in Tongerlo om nog iets te eten. Ik bestel er vol-au-vent met frietjes en huppel de trap af naar de speeltuin. Daar spring ik op de schommel, duw me met mijn voeten af en wieg zacht heen en weer. Ondertussen denk ik aan de voorbije dag, de wandeling, de picknick, het gehakketak met mijn broer,... Ik zwaai mijn benen wat heviger naar voor en achter. Mijn gedachten springen in het rond. Van vandaag naar gisteren naar over zoveel jaar. Naar wie ik dan misschien ben. Wie ik zou willen zijn. Het meisje van mijn dromen. Ze woont in een groot huis. Met wel drie zussen en een broer. De zus die bij haar op de kamer slaapt is haar beste vriendin. Ook met de anderen is er nooit ruzie. En het is altijd gezellig in huis. In een vast ritme vliegen mijn benen nu telkens hoger dan het bovenste van de schommel. In de verte kraakt een wip. Een vogel gakt.
‘Veerle!’ De dwingende stem van mijn broer. ‘Het eten is er.’
Met spijt laat ik me uitbollen en slenter naar het terras waar ons moeke en vake met het eten op ons wachten.
‘Tot straks,’ mompel ik tegen het droommeisje.
Ik schrok de vol-au-vent naar binnen en ren terug naar de schommel. Opnieuw slinger ik mijn fantasie in.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

1 opmerking:

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!