Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast


Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.

Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.

Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.

donderdag 8 november 2012

Vijfenveertig (13)

Guten appetit

Mijn broer was in de wolken met zijn houten treintje. Ik was vol van mijn ‘barbiepop’ in klederdracht met een hoed met grote rode bollen. Maar ons moeke en vake vonden varkentjes het ideale vakantiesouvenir uit het Zwarte Woud. Ze kochten er een voor elk van ons. En terwijl het speelgoed veel in de kast bleef, gebruikten we net die varkentjes dagelijks.
Bij het ontbijt keek het mijne me vanop de tafel aan met zijn schattige snoet. De letters ‘guten appetit’ op zijn houten buik wensten me niet alleen een smakelijke maaltijd, maar zorgden er tegelijk voor dat ik de dag trots kon beginnen omdat ik al wat Duits kende.
Op die buik besmeerde ik ettelijke bokes met choco, of met platte kaas en een dikke laag bruine suiker. Nog meer bokes beboterde ik en strooide er dan gul chocolade korrels over. Af en toe belegde ik die bokes ook met iets gezonds, maar dat zal niet zo vaak zijn geweest.
Al gauw stond mijn varkentje vol krassen van mijn mes, en ik zelf vol pukkels van de vele chocola.
Met crèmepjes en salie-essence probeerde ik van die pukkels af te geraken. Maar voor de varkenskrassen bestond natuurlijk geen remedie. Toch heeft mijn varkentje jaren dienst gedaan. Het is zelfs een beetje symbool geworden voor ontbijt bij ons thuis.

Meer over mijn vijfenveertigdagenproject lees je hier.

3 opmerkingen:

  1. Oh, ik zie die varkentjes al helemaal voor me. Bij ons werden er soepkommetjes uit het Zwarte Woud meegebracht met een recept voor Kartoffelsuppe erop. Ik denk dat die kommetjes nog steeds dienstdoen bij mijn ouders.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. vreemd hé dat er speelgoed is waarvan je geen afstand kan nemen bij het ouder worden! komt door de zoete herinneringen die ze bij je oproepen!
    ik weet niet zo goed meer met wat wij (mijn 1 jaar jongere zus en ik, we waren onafscheidelijk) voornamelijk speelden. als ik ver achterom kijk met mijn ogen gesloten zie ik legoblokjes (duplo bestond toen nog niet), poppen met kletskoppen (wij speelden graag kappertje en prachtige poppenlokken vielen op grond)... Als we iets ouder waren speelden we veel buiten, in de tuin, reden met de fiets, gingen kikkervisjes vangen.... Een mooie tijd die kindertijd!

    BeantwoordenVerwijderen

Als het niet lukt hier te reageren en je toch graag je zegje wil doen, mag je altijd een woordje achterlaten op www.bloggen.be/sprokkels.

Dank voor je reactie!