Natuurlijk kan ik je niet horen,
maar ik hoor je schittering
in de stilte die
wegglipt in het zand.
Natuurlijk kan ik je niet ruiken,
maar ik ruik je glinstering
in de tajine die
de blauwe man voor me bereidt.
Natuurlijk kan ik je niet grijpen,
laat staan begrijpen dat je
miljarden jaren geleden besliste
deze nacht voor me te verlichten.
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.
Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.
Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.
dinsdag 20 maart 2012
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
En toch is 't lente, Veerle...
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
Mooi verwoord!
BeantwoordenVerwijderenmooie woordjes .... iedere natuurlijk doet me weer aan iets anders denken
Verwijderen(ik kan alleen reageren door op beantwoorden te klikken)
Bij het grasduinen in de hooiberg van het Internet, vind je soms een speld, een parel...
BeantwoordenVerwijderenMooi is het gedichtje hierboven.
Veel succes nog met je blog.
Er waren bloemen
in mijn handen
helder als zonlicht
toen ik je vond