Papa geeft je vleugels

Met een verlegen lachje op haar lippen sluipt ze de bakkerszaak van haar ouders binnen, grist een koffiekoek uit het rek en maakt zich snel weer uit de voeten zonder ook maar een klant aan te kijken. Ze weet wat ze wil, dit timide meisje.
Ook wat sporten betreft is dat zo: ze wil voetballen. Dat er in ons dorp alleen een jongensvoetbalploeg is deert haar niet. Al enkele weken traint ze als enig meisje met de 'mini's' mee. Ze doet goed haar best. Maar haar stem krijgt niemand te horen. En als de trainer haar aanspreekt staart ze steevast naar de grond.
Dan is het moment van haar eerste wedstrijd aangebroken. Ze lummelt maar wat rond op het plein, blijft op een veilige afstand van de bal. Tot na zo'n kwartiertje spelen haar papa eraan komt.
'Vooruit, Ianthe!' roept hij, 'Naar die bal!'
En plots vliegt ze over het grasveld. Ze pakt de bal van een jongen af en schopt hem recht het doel in.
'Yeah!' klinkt het luid.
Haar ogen zoeken haar papa. Ze fonkelen.
Hij glundert. 'Knap, hoor, meisje!'
Ze werpt zich nu voluit in het spel. Springt naar de bal. Pakt hem af. Dribbelt. Schopt. En maakt weer een doelpunt.
'Ianthe! Ianthe!' galmt het.
Ze geeft het beste van zichzelf. Het lijkt alsof ze vleugels kreeg. Nog een derde keer trapt ze de bal tussen de latten. En zorgt zo voor de eerste overwinning van onze 'mini's' dit seizoen.
Meteen is ze de ster van het dorp.