Met zijn vijven zitten ze bij elkaar. Ze praten over hun allereerste herinnering.
'Wat is het eerste dat jij je herinnert?' vragen ze me.
'Dat weet ik niet meer, hoor!' wuif ik hun uitnodiging om mee te doen weg.
Maar als ik even later naar huis fiets, weet ik het wel:
Ik denk dat ik een jaar of twee was. De zon scheen toen we naar de grote tent op het dorpsplein wandelden. Ik denk dat ik niet wandelde. Ik huppelde. Aan de hand van mijn nichten K. en G.
In de tent was het donker en kil. Soms was er muziek, dan weer was het er muisstil. En er waren spoken. Die klommen helemaal tot in de nok van de circustent.
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.
Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.
Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.
doet me denken aan toen ik klein was ... er was een spookhuis op Beukenberg (alleen nog maar een afgebrokkelde muur) maar zo noemden we het en we wisten het heel zeker : daar woonden spoken
BeantwoordenVerwijderen'k Denk onmiddellijk aan de kleuterschool, Veerle...
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
Wiebelwoorden...
BeantwoordenVerwijderenHeerlijk om hier terecht te komen.
Ik herinner me ook vooral die indrukwekkende eerste schooldag.
Mooi toch, die herinneringen.
BeantwoordenVerwijderenIk denk ook wel onmiddellijk aan de kleuterschool. Mijn moeder die mij naar binnen trok en ik die al huilend terug naar buiten wou.
BeantwoordenVerwijderenMijn verste herinnering gaat terug tot toen ik tweeënhalf was. Ik had een acute aanval van valse kroep gekregen en was behoorlijk fel aan het stikken. Het bleef maar duren en duren en duren...
BeantwoordenVerwijderenSindsdien heb ik me nooit meer zo angstig gevoeld.
Leuk! Eerste herinneringen gaan blijkbaar terug tot de leeftijd van een jaar of 2, ook bij mij. Bedankt voor de inspiratie. :-)
BeantwoordenVerwijderenMooi !!!
BeantwoordenVerwijderen