Ik wil naar zee, maar de weg die ik volg gaat bergop. Door donkere bossen, langs groenige moerassen. Het pad waarop ik loop wordt steeds smaller. Het is modderig, onbegaanbaar haast. Ik zak weg tot aan mijn knieën. Iets klopt niet. Moedeloos ga ik op een boomstronk zitten en wacht. Wacht op de jongen die hier vaak wandelt, die alle wegen en paadjes kent, en weet waar de zee is. Misschien stapt hij wel een poosje met me mee.
De jongen komt. Hij loopt naast me. Samen zingen we liederen. De weg wordt langzaam breder, zanderiger ook. Er schijnt een gelig licht door het bladerdak. Het geeft de bladeren een zachte groene tint. Het hele kille bos wordt gezellig warm. Maar plots slaat de jongen rechtsaf.
'De zee is niet ver meer,' zegt hij nog,'Gewoon rechtdoor.'
Ik ruik het zilt al. Maar weer gaat de weg die ik volg bergop. Weer wordt het pad zompig, het bos dicht, donker en kil. Weer klopt iets niet. Triestig ga ik op een steen naast een riviertje zitten en wacht. Wacht op mezelf dit keer. En plots ben ik daar. Ik neem een slok van het frisse water, spring erin en zwem tot aan de zee.
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.
Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.
Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.
Wow, dat zou je kunnen gebruiken in een groter geheel. In een verhaal, boek. Ik werd gelijk gegrepen door wat je schreef. ( en voel me wel eens net als die persoon).
BeantwoordenVerwijderenRaak, Veerle... Prachtig !
BeantwoordenVerwijderenJij hebt moed...
Lie(f)s.
je weet het wel heel bijzonder mooi te schrijven, gevoelig, confronterend ..... prachtig
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal dat mij (waarschijnlijk onterecht)doet denken: vertrouw alleen jezelf.
BeantwoordenVerwijderenAls je nooit anderen vertrouwt, word je heel eenzaam, denk ik. Door de jongen vond ik wel de rivier, toch?
VerwijderenWat ik vooral wilde aangeven is: 'reken niet steeds op een ander, geloof vooral in je eigen kracht'.
ik wacht op mezelf,
BeantwoordenVerwijderenwel veerle,
ik hoop dat je gauw langkomt, en je samen een heel mooi pad mag afleggen
jij maakt een boeiend verhaal van een wijze levensles, veerle!
BeantwoordenVerwijderenmet spanning heb ik dit verhaal gelezen!
en genoten, natuurlijk! :-))
Wat een mooie beeldspraak. Ik heb er ook van genoten.
BeantwoordenVerwijderen't Zit in jezelf, hé; hoe je je voelt ... in 't donker bos of bij de open zee ...
BeantwoordenVerwijderenIdd, dezelfde sfeer als het mijne. Zo geschreven dat iedereen zichzelf erin herkent en er een eigen versie van kan maken. :-) Prachtig verhaal.
BeantwoordenVerwijderen