Moeke
haar knieën vertellen over
de vloeren die ze schrobde
als de kuisvrouw al lang
thuis bij haar kachel zat
de grijs geworden stenen hoe
ze haar vod aan de haak
moest hangen, vervaagde
als in een impressionistisch schilderij
haar armen twee lijnen
soepel om ons heen geslagen,
haar elfde en twaalfde kleinkind,
alsof we het eerste en tweede waren
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast
Als het leven wiebelt, bieden woorden een houvast.
Het leven wiebelt. Soms slingert het zacht heen en weer, zoals een kind op een schommel. Misschien geef je het dan, net als dat kind, vol vertrouwen een extra duwtje, en ga je almaar hoger. Maar het leven kan ook wankelen, een kant op waggelen die je helemaal niet uit wil. Of het kan danig schudden en schokken, zodat je grondvesten daveren.
Op al deze momenten zijn er woorden.
WiebelWoorden zoekt ze samen met je op.
Omdat woorden helpen herinneringen te bewaren en belevenissen te delen. Omdat woorden een houvast bieden. En omdat het bijzonder prettig is woorden aan papier toe te vertrouwen.
Op dit blog vind je vooral woorden terug die binnen in mij wiebelden. Die zich puzzelden tot een anekdote, verhaal of gedicht.
Wiebel tijdens het lezen gerust mee op hun ritme.
zondag 23 september 2012
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Dit vind ik prachtig. Heel mooi ook van ritme.
BeantwoordenVerwijderenHet raakt me.
Wat een eerbetoon, Veerle... !
BeantwoordenVerwijderenLie(f)s.
eentje dat me bij blijft met voelsprietjes die me raken
BeantwoordenVerwijderenDat iemand zoiets moois kan schrijven! Schrijf jij dit echt, Veerle? Ik ben jaloers :-)
BeantwoordenVerwijderen